...czyli droga zręcznego biurokraty do realnej władzy i kierowanie najpotężniejszym państwem świata z tylnego siedzenia. Coś wam to przypomina? Dick Cheney to cały Palpatine

Film może trochę słabszy od "Big Short" (tam rozprawiano się z finansistami, zaś tutaj ze światem polityki), ale bardzo dobrze się go ogląda, aktorsko wszystko jest dopięte na ostatni guzik, mamy i szczyptę humoru - myślę, że warto.

Para z Kansas nie może doczekać się wymarzonego potomka. Pewnej nocy potomek zlatuje im z nieba w kapsule ratunkowej (?). Z tym tylko, że, w przeciwieństwie do Tego Drugiego, Co Też Spadł z Nieba - nie ma dobrych zamiarów.

I cóż - jako horror superbohaterski spoko. Wizualia i sam projekt postaci - ekstra. Maska z kocyka - łoooł.
Ale mam uwagi. Przede wszystkim - czemu statek zaczął małego "wzywać" akurat w tym momencie? Bo wyszło, że był fajny chłopak przez 12 lat, aż tu nagle bęc. Bo dojrzewanie...?
Jak na moje, to znacznie wiarygodniej byłoby, gdyby ten dzieciak miał lat nie 12, a 4-5. Bo dwunastolatki są w newralgicznym okresie, owszem, ale takie przedszkolaki to znacznie gorsza dzicz. Dzieciaki do wieku 6-7 widzą siebie jako "jedynego gracza na serwerze" - nie wiedzą, że inni też mają takie same uczucia i życie wewnętrzne, jak one. Owszem, bywają miłe i grzeczne, ale w środku mają samego diabła. A przede wszystkim - niezbyt jeszcze mają moralność. Dlatego uważam, że jeśli z tego dzieciaka miał wyjść potwór, to powinien wyjść znacznie wcześniej. I serio, on nie przejawiał żadnych objawów wcześniej? Żadnego ciśnięcia mamusią w kosmos, bo zupka marchewkowa jest fuj? Bo niby moce zaczęły się w nim budzić dopiero w tym konkretnym momencie życia, ale... tak, jak mówię, pokazano nam, że wcześniej wszystko było z nim dobrze. Zdolny, miły chłopczyk. I nagle, w kilka dni, zmienił się w demona?
Ale iść można, ciekawy koncept. I kolejna dekonstrukcja Supermana. Aż słychać, jak Metropolis po raz kolejny oddycha z ulgą, że mały Clark okazał się być z gruntu dobry. Bo wcale tak być, jak widać, nie musiało

Booksmart, przetłumaczone z niejasnych względów na "Szkołę melanżu" xD
Przez chwilę miałam wrażenie, że to będzie typowa denna komedia o seksualnym życiu nastolatków, ale to zupełnie nie to (znaczy, tego tematu też jest tu sporo). Ale ogólnie to bardzo fajna opowieść o przyjaźni dwóch różniących się dziewczyn -outsiderek, o perfekcjonizmie, o tym, jak błędne jest stereotypowe ocenianie innych, o próbie wyjścia ze swojej strefy komfortu. A to wszystko w lekko absurdalnym sosie ^^ I jeszcze niewielka, ale zacna rola Billie Lourd
Film jest chyba reżyserskim debiutem Olivii Wilde, mam wrażenie, że nowa reżyserka nakręci jeszcze sporo filmów, bo ten wyszedł znakomicie.

I jeszcze obejrzałam Kapitam Marvel - kapitalny film! Ale widzę, że ma własny temat.

I takie spostrzeżenie - bardzo mało w tym roku fajnych, ciekawych filmów. Znaczy, ja oglądam ich mało, możliwe więc, że był jakiś udany o którym nie wiem, ale... zdaje się, że jest słabo. Oprócz dwóch powyższych był jeszcze "Us" i to chyba na tyle. Druga połówka roku powinna być lepsza, sądząc po Cannes i kilku zapowiedziach.

Warto zobaczyć.

Choć myślę że podcięcie o jakieś 10 min wyszłoby filmowi na dobre.

Za to cała reszta dobra.

Kolejny fajny film SF od netflixa.
Zajawka:
https://youtu.be/wm5F4Wj_fUE

I niech tak trzymają dalej, tylko więcej wydań fizycznych poproszę.

Film całkiem spoko, choć to luźna wariacja na temat MiB.

Mamy duet już sprawdzony T3 i Valkiria. I tutaj też wypada to OK. Choć T3 już kolejny raz gra to samo... Za to Neeson świetnie w formie - trochę jak Jinn w TPM

Wersja IMAX godna polecenia, cały film w formacie plus bardzo dobry dźwięk.

Takie mocne 4/5 warto zobaczyć.

Piękne czasy dla filmów SF, co chwila to nowy świetny film. Tym razem amazon mi podpowiedział, podczas robienia zakupów, że mogę być zainteresowany filmem Prospect (2018) z Pedro Pascalem jako... Ezrą (ostre przetarcie przed serialem Mandalorian) XD.
Zajawka:
https://youtu.be/XSpw22HPdHU

Nie ma w tym filmie żadnych wodotrysków, jest zrobiony w stylu lat 70?
Co najważniejsze, nie ma tu planety Ziemia i jej mieszkańców, co jest od bardzo dawna sporą rzadkością (nie licząc SW). Wszytko jest obce i nic nie jest wyjaśniane (nareszcie), więc przez sporą cześć filmu towarzyszy nam uczucie niepokoju, bo nie wiemy czego możemy się spodziewać, jakie są zasady.
Pozycja obowiązkowa dla fanów SF.

He, he, ale odjazd. Jeden z najbardziej znienawidzonych przez szeroką publiczność filmów ostatnich 20 lat, albo i więcej.

Powiem szczerze, mi się to BARDZO spodobało. Wiedziałem, czego należy się spodziewać - film jest dziwaczny, momentami bardzo nieprzyjemny i trochę szokujący. Ale nie do przesady, co roku wychodzą o wiele bardziej odrażające na wielu poziomach filmy, kierowane do masowej publiki, które ta jakoś "kupuje".

"mother!" jakimś cudem udało się masową publiczność obrazić i odrzucić, i to jest symptomatyczne. Sam się zastanawiam, skąd taka skrajna reakcja. Film faktycznie jest przykładem sporego dziwactwa i niezbyt popularnej tematyki, czyli religii. To już drugi po "Noe" film Aronofskiego poruszający ten drażliwy temat. Nie wiem, skąd on bierze te odjechane interpretacje judeo-chrześcijańskich mitów, ale mi ta jego kosmogonia bardzo się podoba. Czy to jest jakaś Aronofska wizja gnostycyzmu czy manicheizmu, czy jakiejś sekciarskiej gałęzi judaizmu? Nie mam pojęcia, ale wydaje mi się że stąd bierze się ta alergiczna reakcja na "mother!" - po prostu nie da się oddzielić od warstwy wizualnej tego religijnego podtekstu, i bez zrozumienia na co się właściwie patrzy, film może wydawać się kompletnie pozbawiony sensu. Alegoria nie jest "samotłumacząca się".

Abstrahując od treści, film nakręcony jest niesamowicie sprawnie, wygląda fantastycznie, jest wypełniony bardzo dobrymi rolami świetnych aktorów. Bardem, Lawrence, Pfeiffer, Harris, zagrali bez zarzutu.

Cóż mogę więcej powiedzieć, polecam, polecam, jak ktoś nie widział, oglądać. Szczególnie podejdzie zainteresowanym religiami i "pochodnymi". Tylko proszę się nastawić na sporą dawkę dziwności i "gwałtownej" ekspresji, plus trochę szokujących scen. Nie pokazywać dzieciom. Na randkę też się raczej nie nadaje

Czyli w zasadzie dwa filmy i bardzo udany weekend w kinie.

"Toy Story 4"

Obwiałem się tego filmu, zmęczenia materiału i tego, że będzie robiony trochę na siłę. I... początek zdaje się to potwierdzać, ale, na szczęście, to tylko takie wrażenie. Potem się rozkręca i trzyma w napięciu do końca. Bardzo satysfakcjonujące, pozytywne zakończenie serii i początek spoilera jeżeli ktoś lubi "shipować" nawet zabawki, to się nie rozczaruje koniec spoilera. I mimo "zabawkowej" konwencji też trochę poważniejszych spraw jest tutaj poukrywanych, jak zawsze. A z dodatkowych pozytywów - jak dzisiaj świetnie można animować wodę, deszcz czy sierściucha

"Secret Life of Pets 2"

Bardzo rzadko kiedy kontynuacja dorównuje jedynce, a tutaj jest nawet lepiej. Początkowe niby niezależne historie prowadzą do finału, a sportretowanie zachowań zwierzaków jest rewelacyjne. To znaczy, jak ktoś się spodziewał dzieła na miarę "siódmej pieczęci" to nie, to nie ten film. Ale to znakomite 90 minut nieprzerwanej rodzinnej rozrywki, jeżeli macie psy, koty, króliki, małe dzieci lub kombinacje powyższych (np. macie psa i spodziewacie się dziecka ) to idźcie na ten film, nie będzie żałować. Nawet jak jesteście "starym dziadem" [TM] to ucieszycie swoje wewnętrzne dziecko, a przecież o to chodzi.

Warto zobaczyć. Świetna muzyka. Polecam!

Ophelia - z Daisy Ridley, która świetnie tam wypadła. Jest w tym filmie bardzo urocza i widać, że bardzo się stara. Miło się ją oglądało.
Sam film to nieco uwspółcześniona wersja Hamleta, który jest tu na dalszym planie. Podoba mi się bardzo taki pomysł na retelling, to tchnienie nowego życia w Szekspira. Myślę, że w jego sztukach jest jeszcze sporo możliwości na podobne retellingi.
Podobała mi się dużo większa rola Gertrudy, muzyka i to, że w filmie jest dużo światła, zieleni.
Film zmienia dość sporo w historii, ale nie jestem pewna, czy na lepsze (choć zakończenie mi się podoba). ogólnie myślę, że mogło wyjść lepiej, że nie trzeba było aż tak modyfikować historii, bo i w oryginalnej wersji dałoby się znaleźć przestrzeń, żeby opowiedzieć coś z innej perspektywy. Ale, no, podobało mi się

Dosyć spodobał mi się też film "Ghost Light", taka czarna komedia. Jak ktoś lubi powolne filmy z brytyjskim humorem, teatr i Szekspira, to można obejrzeć. Ja bawiłam się dużo lepiej niż na to mogłyby wskazywać oceny filmu (których zresztą i tak prawie nie ma).

W ramach przypominania sobie klasyki obejrzałem wczoraj "Deszczową piosenkę". Nigdy nie przepadałem za muzycznymi filmami i dopiero niedawno, po "La La Land", dałem im szansę

Trochę się obawiałem, że skamielina itp. ale kurcze, 1952 rok, serio? Wygląda jakby powstał wczoraj i naprawdę jestem pod wrażeniem.

Prawdziwa perełka 10/10

Aż ciężko uwierzyć że mama Carrie Fisher nie była tancerką, bo w tym filmie jest i dotrzymuje kroku wymiataczom:
https://youtu.be/GB2yiIoEtXw?t=23

Olbrzymia różnorodność, bogactwo pomysłów, wszystko wygląda lekko, świeżo i... łatwo, a jest piekielnie trudne.

https://youtu.be/p2ytvJxTjTU?t=57
https://youtu.be/-Badf0ctYQo?t=9

Zajawka:
https://youtu.be/Fp7Ao6Zk_Mc

W sam raz na nadchodzące upały
https://youtu.be/w40ushYAaYA?t=44

Polecam

Co za popierniczony film. Ale dobry. Dość długi i dość wolny ale z samobójstwami, golizną, matactwami. Ogólnie nic nowego ale miło zmiksowane. Nawet pomimo już od pewnego momentu wiadomego przebiugu akcji dobrze się to ogląda.

Daję mocne 4 /5

Mnie się trochę klimatem kojarzył z Suspirią ubiegłoroczną

Na "Pewnego razu w Hollywood" czekałam (wiadomo), ale bez większej ekscytacji niż zwykle, bo trailer wydawał mi się taki trochę bezjajeczny. No i się sprawdziło. Po raz pierwszy po filmie Tarantino mogę powiedzieć, że to przerost formy nad treścią. Po raz pierwszy, że zwyczajnie jego film nudził i był zdecydowanie za długi (30 minut spokojnie do kosza, a na pewno te 5-6 scen Brada Pitta w samochodzie). Że jak na jego standardy rozwałka była żadna, tak samo, jak żadne były wymiany zdań. Soczystych konwersacji jak na lekarstwo. Aż zanadto wtórny do tego stopnia, że to, co dodaje od siebie jest niezauważalne lub nieistotne. I nie pomoże tu żadna interpretacja tego filmu, że być może Tarantino tutaj trochę się rozlicza ze swoją twórczością, bo co z tego, skoro brakuje najlepszych części składowych, dla których się ogląda jego filmy? Zrzynka z "Bękartów wojny" w końcówce też słaba. Całkowicie zmarnowana Margot Robbie, która miała do zagrania w tym filmie dosłownie NIC, a szłam z większą chęcią zobaczyć ją niż Pacino, tym bardziej, że plakat sugeruje jej ważną rolę. Nic z tego. Duet Pitt-DiCaprio bezbłędny (szczególnie ten drugi), ale to trochę za mało. Ogólnie film jest "ok", bo poza głównymi bohaterami mamy jak zawsze fajną muzykę i ładne zdjęcia i można się rozkoszować scenografią. Zwyczajnie film jest ładny. Ale jak na standardy Tarantino być może jego najgorszy film. Kolejny film w tym roku, który bardzo mnie zawiódł. Oby "Joker" nie zawiódł.

Za to "Toy Story 4" to ogromne, pozytywne zaskoczenie. Szłam z dużą obawą, bo nie do końca sądziłam, że jeszcze jedna część jest potrzebna, że pewnie to już nie będzie to, a trailer niczego nie urywał i ten widelec mi nie pasował. Mam nadzieję, że Disney nie połasi się na część piątą, bo ta jest pięknym i mądrym zakończeniem. Za największą zaletę chyba wezmę naprawdę zgrabne wrzucenie girl power. Przy tym to nie przyćmiewa i nie zapomina się o tym, że to od zawsze była historia Chudego i jest on nadal na pierwszym planie. Bardzo dobrze to wyważyli. A historia z widelcem okazała się ostatecznie świetna. Iść w ciemno, bo i dzieciakom się powinno spodobać, a fanom tej serii na pewno nie zniszczy dzieciństwa.

Czarna komedia. Umiera Stalin. Rozpoczyna się walka o władzę i schedę. Aktorzy grają super, szczególnie Buscemi i Beale jako Beria i Chruszczow. Fajny popis daje Jason Isaacs jako Żukow. Fajny film.

Polecam gorąco <3

Powiem tak, serialu nie widziałem, na film zostałem wyciągnięty trochę wołami, przekonany do końca nie byłem...

I... podobało mi się! Bardzo - bardzo. I to na tyle, że zacząłem rozglądać się za jakąś edycją kolekcjonerską serialu, który ponoć też jest fajny. Uprzedzając pytania - nieznajomość serialu w niczym mi nie przeszkadzała podczas seansu.

Film jedzie na nostalgii i nawet tego nie ukrywa, wiadomo, kiedyś wszystko było lepsze, nawet trawa była bardziej zielona. Ale, widać w tym filmie autentyczną wspólnotę - społeczeństwo klasowe, owszem, ale każdy - od króla po pomoc kuchenną -ma też wpojone poczucie obowiązku. I dumy z bycia częścią tej wspólnoty. No oczywiście wiem, że wyidealizowany, ale czy to przeszkadza? Taki świat bez socjalizmu, po prostu piękny. Gdzie wypowiedziana jest prosta prawda, iż nie można kraść tylko dlatego iż ktoś coś ma a my nie mamy a chcemy mieć.

No i jest to zagrane i przedstawione w ten sposób, że bardziej emocjonujemy się wydarzeniami w kuchni niż wątkiem sensacyjnym. I zagrane też jest nieźle, ale podejrzewam że dialogi przy tłumaczeniu dużo tracą.

No i oczywiście jest wątek "tęczowy", bo no musi być, ale taki przedstawiony nienachalnie, i chyba niezamierzenie wyszła twórcom parodia baru "Pod błękitną ostrygą" z Akademii Policyjnej.

Ogólnie - jak macie dosyć dołowania się Jokerami, Rambami itp. i chcecie po prostu dostać "feel good movie" - to to jest właśnie ten film.

obejrzeć z tych, które będą w najbliższych tygodniach na ekranach (licząc na obejrzenieprzed nim trailera TROS)?

No... mocne. Obejrzałem to po raz drugi po (chyba...?) 25 latach. Pamiętam, że wtedy w tamtych zamierzchłych czasach oglądania "nowości" na VHS film robił piorunujące wrażenie, mimo, że wśród "krytyków" najlepszej opinii podobno nie miał. W każdym razie, dziś już nie był dla mnie tak koszmarnie przerażający, ale i tak nieźle szarpie nerwy.

Film jest dziwny, osobliwy, dla ludzi spoza Lynchowych klimatów i nie obeznanych z wydarzeniami serialu może być mocno niestrawny. Mamy tam jakieś elementy kryminału, jakiegoś metafizycznego onirycznego koszmaru w typowo Lynchowym stylu, ale głównie jest to obraz stoczenia się i unicestwienia głównej bohaterki. Skądś niejasno przypominam sobie tytuł "Co naprawdę przydarzyło się Laurze Palmer". Za cholerę nie mogę namierzyć źródła - albo taki był podtytuł filmu w jakiejś polskiej wersji dystrybuowanej na VHS (ale nie mogę znaleźć wzmianki w necie), albo gdzieś, w jakiejś gazecie, widziałem artykuł pod takim tytułem. I to chyba jest najlepsze podsumowanie treści filmu.

Lynch prawdopodobnie chciał w jakiś sposób zamknąć tę opowieść, po tym jak drugi sezon TP stał się swoją własną parodią w rękach imitatorów. Można powiedzieć, że mu się to udało - fani pragnący jakiegoś domknięcia metafizycznej strony tajemnicy dostają to, czego chcieli. Zabójcą - pośrednio - okazuje się ojciec Laury, opętany przez jakąś tajemniczą transwymiarową istotę (?), która pragnie doświadczać naszego świata poprzez opętanie swoich ofiar, a następnie żywi się cierpieniem. Lynch nie byłby sobą, gdyby nie dołożył kilku dodatkowych aspektów owej tajemnicy, które (przynajmniej częściowo) będą wytłumaczone dopiero w serialu sprzed dwóch lat.

Specyficznego smaku nadają filmowi pierwsze sceny, w których dzieją się śmieszno-osobliwe Lynchowe dziwactwa, w których codzienne i niewinne wydarzenia nabierają kształtu sennego koszmaru, i które próbują wyprowadzić widza w pole, sugerując, że mamy do czynienia z filmem policyjno-kryminalnym, przyprawionym jakimś niesamowitym nadprzyrodzonym nastrojem (Agent Cooper ma wizje i sny, David Bowie wraca z innego wymiaru po odkryciu tajemniczego zjawiska o nazwie JUDY, program Blue Rose etc etc). Film po tym dokonuje zaskakującego zwrotu o 180 stopni i zmusza widownię do oglądania w maksymalnym zbliżeniu końcowego stadium upadku głównej bohaterki. I to jest prawdziwy rdzeń tej historii.

Ciężko jest o tym pisać, ale trudno jest nie czuć jakiegoś współczucia dla Laury. W tych ostatnich dniach swojego życia w pełni zdaje sobie sprawę, w co weszła, i że z tej matni jest tylko jedno wyjście. Świadomość zbliżającego się końca doprowadza stopniowo Laurę do obłędu, i mimo jej usilnych prób zachowania zimnej krwi, czy typowej dla nastolatków olewczej obojętności "byle być cool do samego końca", szaleństwo, panika, w końcu biorą górę i Laura umiera w koszmarnych okolicznościach i straszliwym cierpieniu.

Trudno jest w pełni uzasadnić tę zimną nieuchronność wydarzeń i jeszcze trudniej zrozumieć cel, który przyświecał Lynchowi. Czytałem kiedyś wywiad-rzekę z D.L. ("Widząc Siebie") i to co utkwiło mi w pamięci, to stwierdzenie pana Lyncha, że zawsze był i pozostał udręczony. Udręczony, prawdopodobnie, realizacją, że takie nastolatki jak Laura Palmer istnieją i jest ich dużo, to wszystko dzieje się tuż obok nas, pod cienkim płaszczykiem normalnego cichego życia jest otchłań, ogień pożądania, chaotyczna i destruktywna część ludzkiej natury, nienasycona żądza na granicy życia i śmierci. To właśnie ta mieszanina instynktu pożądania życia i pożądania śmierci, jest tym "ogniem", o którym wspomina tytuł i który występuje w "zaklęciu" (mottcie?) BOBa. Ogień ten płonie w duszy ludzkiej, w każdym z nas, ale nie z każdego wydobędzie się na powierzchnię. Ci, którzy go wypuszczą, wiedzą, że już zawsze ów "ogień" będzie im towarzyszył - zawsze będzie "kroczył z nimi". To jest prawdopodobnie przyczyna wewnętrznej udręki pana Lyncha, którą bardzo dobrze pokazał swoim widzom, i, być może, niektórych również doprowadził do podobnej realizacji. Zanurzenie się w tym ukrytym świecie, jest procesem nieodwracalnym - od realizacji ucieczki już nie będzie. Od tej pory, gdzieś w tyle głowy, zawsze będzie towarzyszyła mi myśl, że dziś na ulicy prawdopodobnie minąłem Laurę Palmer.

PS. krótko w kwestiach technicznych. Disclaimer napisał, że jest to prawdopodobnie najlepszy film Lyncha, zgadzam się z tym w 100%. Zarówno warstwa audio jak i wizualna jest na najwyższym poziomie - ale to treść filmu i swoiste "obnażenie się" Lyncha sprawia, że jest to prawdziwie wartościowa rzecz. Kto nie widział, powinien zobaczyć, warto. Kto do tego dojrzał i doświadczył, zrozumie. Czapki z głów.

Co ja bym zrobił bez tego Netfliksa... dzięki niemu mam okazję obejrzeć świetne rzeczy, jedne stare, inne nowe, jakoś przegapione.

Darkest Hour jakimś cudem przegapiłem. Prawdopodobnie przyćmiony był triumfalnym pochodem DUNKIERKI Nolana, która miała premierę dwa miesiące wcześniej, i wobec której Darkest Hour stanowi interesujący "companion piece".

Cóż można powiedzieć - jest to jeden z najlepszych filmów wojennych, które kiedykolwiek widziałem, mimo, że wojny w nim prawie nie pokazano. Nastrój jednakowoż, sposób prowadzenia narracji i budowania napięcia, przypomina tradycje najlepszych filmów wojennych z lat 60- i 70-tych. Niesamowity klimat nadciągającego wielkiego niebezpieczeństwa, narastającej paniki, rozkładu wewnętrznego. Wspaniale zasugerowana "magiczna" moc A.H. i jego wpływ na świat - oraz jego biegunowe przeciwieństwo, czyli sam Winston, który do Fuehrera żywi całkowitą odrazę. Niepowstrzymana machina wojenna Niemiec wydaje się tak potężna, że sama myśl o oporze wydaje się być czystym szaleństwem, a człowiek, w którego głowie postała, jest nieodpowiedzialnym wariatem. Wariat ów okazuje się być jednak wizjonerem, jedynym zdolnym do przejrzenia na oczy we mgle obłędu, paniki, zbiorowej histerii. Jego wizja w końcu jednak znajduje sposób, aby wydostać się "na wolność". Churchill w filmie jest prawdziwym Anty-Hitlerem, nie tylko jego wrogiem politycznym i militarnym, odrzucającym jakąkolwiek drogę ugody, ale też jakby przeciwieństwem duchowym, mówcą budującym w swoich słuchaczach nadzieję i wiarę w opór, w przeciwieństwie do nienawistnego i zdobywczego Hitlera.

Aktorsko - bardzo dobre. Do Oldmana chyba nikogo nie muszę przekonywać, reszta obsady jest równie dobra. Niesamowite "gęby", zapadające w pamięć, król Jerzy (dyrektor Kranik!), Halifax, Chamberlain, żona Winstona, jego maszynistka, po prostu świetni. Teatralno-teledyskowy styl zdjęć i reżyserii Wrighta bardzo przypadł mi do gustu, oświetlenie to po prostu mistrzostwo, podkreślające nierzeczywisto-bajkowo-legendarny charakter tej opowieści.

Cóż więcej... realizm historyczny. Nie mam o tym kompletnie pojęcia. Nie znam historii, ni w ząb. Podobno ten film niezbyt dobrze odpowiada prawdzie historycznej. Ja to widzę od razu - jest to brytyjska propaganda. I wiecie co? Ja chyba lubię brytyjską propagandę. Dunkierka - podobało mi się bardzo (dałem temu wyraz wtedy w mojej "recenzji"). Darkest Hour jest jeszcze lepsze. Podoba mi się ten pozytywny, podnoszący na duchu, jednoczący ludzi duch tych filmów. Najważniejsze - to nigdy się nie poddać, i jednocześnie, za bardzo nie poświęcać. To jest prawdziwy brytyjski pragmatyzm. Najpierw ratujemy siebie, jednocześnie myśląc o bitwach jutro i pojutrze. To ogromny kontrast i powiew świeżego powietrza wobec polskiej mentalności "ofiary", "symbolu" i "kamieni na szaniec". Scena w metrze, bardzo pozytywna, specjalnie skrojona pod potrzeby dzisiejszych czasów, również ciężkich i decydujących o przyszłości UK.

Oglądałem ten film 10 listopada, w dzień przed naszym Świętem Niepodległości, i prawdę mówiąc, zazdrościłem Brytolom, ich mądrych rządów, pragmatycznego ducha, pozytywnego spojrzenia w chwilach niebezpieczeństwa. Siedziałem, i zazdrościłem im tego ich kraiku, mimo tych malutkich domków, wąskich schodów, grzyba na ścianach i dwóch kranów. Co za szczęściarze. Co za sprawna propaganda. "This was the charter, the charter of the land"...

Świetny i pozytywny film. Po wszystkim puściłem sobie teledysk "Aces High" Iron Maiden.

Johannes Betzler ma niewidzialnego przyjaciela. Tzn. My go widzimy. To bardzo nietypowy przyjaciel, bo jest to przyjaciel kazdego niemieckiego chłopca i dziewczynki. Tylko, czy to jest prawdziwy przyjaciel?

I, nie spoilerujac fabuły. Jeżeli sądzicie ten film ze zwiastunów i reżysera, to się srogo zdziwicie. Owszem, są tu elementy czarnej komedii, ale to jest bardzo poważny, miejscami trzymający w napięciu i niekiedy wzruszający film. Tak, reżyseria Taika Waititi, dobrze czytacie. Zresztą, sam Taika jest świetny w roli "przyjaciela", zadziwiająco dobra jest Czarna Wdowa w niespodziewanie poważnej roli, a mały Davis grający Joja robi to rewelacyjnie. No i w filmie są na pierwszym planie Niemcy, a dopiero potem naziści, i wszyscy za te Niemcy walczą do końca, gospodynie domowe, starcy, pasterze, dzieci...

I piękny dialog:
- powiedz mi coś o was, Żydach
- jesteśmy tacy jak wy, poza tym że jesteśmy też ludźmi

Dla petrolheadów pozycja obowiązkowa, choc będą sarkać na nieścisłości faktograficzne (ale zdjęcia wyścigowe to zrekompensują).

Dla reszty to wysnuta z faktów, znakomicie zrealizowana hollywoodzka produkcja, choć niekoniecznie będzie jasne który schemat będzie wiodący. Dobry Bale, choć raczej Damon kradnie mu widowisko, wiele uroczych momentów.

Już od pierwszych minut widać i słychać, że klasyczny Scorsese, a nie żaden "Marty". Bierze narrację, którą stworzył w "Chłopcach z ferajny" i "Kasynie" i dostosowuje ją do seniorskich standardów swojej głównej trójki. To swoiste rozliczanie się z glamourem tamtych filmów. Nie myślcie jednak, że wali tu cały czas jakieś smęty, o nie, wszystko kręci się tu z taką werwą, że wcale nie odczuwa się mijających godzin. A III akt jest udekorowaniem tej ciężkiej roboty, zmienia się tonacja, mamy zabójczo precyzyjny montaż, długie chwile bez muzyki, powolne odliczanie... bo w końcu wiadomo do czego miała prowadzić ta historia...
De Niro w tamtych momentach wchodzi na swoje najwyższe obroty, obnażony zostaje nam jego konflikt pomiędzy lojalnością a sumieniem, surowa mechaniczność postaci czasem aż razi jakąś taką śmiertelną pustką.
Pacino celnie trafia swoimi wybuchowymi szarżami, często najwięcej humoru trafia się właśnie w jego scenach, jednak wlewa w Hoffę też niesamowity humanizm, to widać chociażby we wspólnych chwilach z De Niro. I chyba dlatego końcowy III akt wybrzmiewa tak dobrze, z uwagi na ten a nie inny duet.
Pesci "The Quiet Don" Bufalino, jak nazwa wskazuje cichutki, stonowany, nonstop nieodgadniony, wisi nad wszystkim, w tej mafijnej piramidzie, jak całe zło, ale nawet on jest tylko trybikiem w maszynie, są więksi od niego. Rola godna "Godfatherów". Możliwe, że moja ulubiona z jego repertuaru.

Z zarzutów? To taki dziejowy fresk na przestrzeni lat, rzuca nam się mnóstwo wątków, twarzy, epizodów i czasem nie idzie się w tym wszystkim połapać, ale może to się zmieni po powtórce na Netflixie.
Parę uwag do strony wizualnej. Odmładzanie daje się we znaki. Pozbyto się u aktorów zmarszczek, ufarbowano włosy, niemniej starcze sylwetki, spuchnięte twarze, zachrypnięte głosy pozostały. Biorąc pod uwagę, że odpowiednicy postaci w rzeczywistości raczej nie przypominali młodzieniaszków, na dłuższą metę nie sprawia kłopotu. Bardziej to, że wyglądają jak figury woskowe.

Whatever, mo*dy w kubeł i oglądać. Ode mnie mocne 8/10

Bardzo dobry film, hejterzy Johnsona mogą się gonić. xD Intryga co prawda do odgadnięcia w połowie filmu, ale dzięki obsadzie (nawet Yoda się załapał) i humorowi ogląda się świetnie.

PS. Dodatkowy plus za jechanie po imigrantach. xD

Dwa filmy, będące powrotem do dzieciństwa.

Pierwszy to film teoretycznie wojenny, którego tytułu przez długi czas nie znałem. Leciał pod koniec lat 70-tych w TV, i oglądałem go wtedy równolegle z „4 pancernymi”. Później chciałem go jeszcze gdzieś zobaczyć, ale ciężko odnaleźć film, którego tytułu się zapomniało. Wczoraj przeglądam nowości na Prime, patrzę i coś mi brzmi bardzo znajomo. Włączam i tak, to jest ten film.

Attack – amerykański film z 1956 r. na podstawie sztuki teatralnej, którego akcja dzieje się pod koniec II wojny światowej w Europie. Wojny trochę jest, nawet z rozmachem, choć dzisiaj efekty czy podrasowane „Stuarty” grające niemieckie czołgi mogą trochę razić, ale nie ona jest tu najważniejsza. To taka trochę ponadczasowa opowieść o tchórzostwie, odwadze, głupocie, korupcji oraz o robieniu tego, co jest słuszne a niekoniecznie wygodne. Jedna drastyczna scena zostaje długo po senasie. Ale, to trzeba po prostu zobaczyć, bo pisanie więcej byłoby jednym wielkim spoilerem.
Aktorsko to jest popis Jacka Palance, bardzo dobry jest też jeszcze całkiem młody Lee Marvin, zresztą, chyba cała obsada trzyma poziom. Naprawdę godne polecenia.

Drugi film, który też znalazłem na Primie, to „Zakazana Planeta” – też staroć z tego samego 1956 roku. Flim, dzięki któremu pokochałem S-F, i film, który ogląda mi się dziś tak samo dobrze, jak wtedy (czyli pod koniec lat 70-tych). Dzieło z wielu aspektów przełomowe dla SF, pierwszy raz wprowadzające takie rzeczy jak robot z własną osobowością, podróże w nadprzestrzeni czy choćby – blastery! Film będący inspiracja dla wielu innych, między innymi Star Treka. Ale też nie jest to tylko widowisko pełne efektów (wtedy – wręcz niesamowitych), ale całkiem poważna opowieść o tym, że najgorsze są te potwory, które nosimy w sobie. Jeżeli ktoś lubi S-F, a tego jeszcze nie widział, to na co czeka?
I – Last but not Least – młody Leslie Nielsen jako kapitan J.J. Abr… a nie, wróć, J.J. Adams

Trzeba zobaczyć.

Świetne otwarcie, rekonesans, 15, 20 minut, do 1 wybuchu. Potem "theme park", jak od ziomków Scorsese. Mendes z ekipą spóźnili się z tym filmem 20 lat. Nie daje widzowi jakiejś nieogranej przez dekady perspektywy, a typowe holly. Samuś jak nie wie co nowego walnąć w swoim repertuarze, to updejtuje innych filmowców. I tak w Skyfall cytował to bólu Nolana, tutaj mapłuje jego Dunkierkę, bo "bardziej mojsza, ja tyż chce cuś takiego, tate dej!!!11!@#"

Za mocno pompuje swój nastrój i swojego głównego "everyday herosa", ten oczywiście jako jedyny z ekipy pchającej ciężarówkę stoi tyłem, oczywiście najgłośniej krzyczy i najmocniej wygina papę, i muza maks (Newman w trybie zimmeryzmów, nawet zżyna z Thin Red Line) no i to wszystko tak ładnie rozplanowane, bardziej nastawione na cool widowisko niż na realizm wojny. Nie ma poczucia zagrożenia, suspensu, bo wszystko ma grać teraz i nieprzerwanie ciągnąć tego mastershota. Nie czułem absolutnie niczego.

Ten finałowy rozbuchany bieg "pod prąd", to było tak idiotycznie epickie, tak podrasowane, że w sumie jakby ziomek zaczął fruwać i skakać jak super mario, to pułap mej konsternacji i tak by się nie zmienił.

Deakins w tej samej palecie kolorów co zwykle. To jego film, a jednocześnie tak bardzo zachowawczy. Sztuczka jednego ujęcia jest w dzisiejszych czasach prosta i niezbyt zmyślna. Może być najwyżej wyzwaniem logistycznym, ale w wymiarze w jakim ukazuje go 1917 działa tylko jako spektakl, nie sztuka.

What`s meant to be an epic film has the emotional heft of David Copperfield making an airplane disappear.

Na pewno technicznie jest to perła, najlepiej nakręcony i najpiękniejszy film roku. Jestem pełen podziwu dla twórców jaki tutaj kawał niesamowitej i niezwykle trudnej roboty odwalili. Poza tym emocje i napięcie przez cały czas, nie wiadomo w ogóle co się zaraz wydarzy a im dalej w las tym bardziej dramatycznie. Ten film trzeba obejrzeć w kinie. To nie tyle jakaś skomplikowana intryga z rozbudowanymi bohaterami tylko przeżycie, doświadczenie wojenne. Coś jak Grawitacja, w której doświadczaliśmy kosmos, tak tutaj doświadczamy wojny z perspektywy jednego/dwóch ludzi. Obstawiam że zgarnie Oskara za najlepszy film roku, bo po prostu najbardziej się wyróżnia. Zdjęcia, praca kamery i muzyka - rewelacja. I jest też w tym prosta ale wzruszająca historia zwykłego żołnierza. Ode mnie 9/10.

No po prostu fajny, sympatyczny film na podstawie klasycznej powieści L. Ascott. Ronan trochę kradnie show, ale świetna jest też M. Streep jako cioteczka March. Laura Dern na drugim planie i Hermiona też dają radę. Król Henryk też fajny, i generalnie niezłe kino rodzinne. Widać że ekipa Lady Bird razem to przepis na dobry film.

Zostałem na ten film trochę wyciągnięty, ale nie żałuję. Zdecydowanie warto.

Nie sugerować się oceną na pewnym portalu, bo to bulszit. Wariacja znanej baśni, mocno uwspółcześniona, co na plus. Polecam głównie dla oprawy audiowizualnej, film jest po prostu śliczny, a każdy kadr mógłby spokojnie robić za tapetę. Dość powolny, bez durnych jumpscare`ów, trochę obrzydliwy, no i ma tę atmosferę. I czarownica jest naprawdę spoko i creepy.

Trailer obiecywał, ale lekka obawa była o nadmierne eksploatowanie słówka "emancypacja" z tytułu. I cóż, film ponoć słabo sobie radzi w bo, bo McGregor chciał być drugą Larson i coś tam palnął, przez co zniechęcił samce. Ci także uważają, że Harley nie jest tak seksi jak w Legionie, więc nie będą oglądać. Wina też zbyt długiego tytułu i umieszczenia w nim "Harley Quinn" na końcu, aż WB skrócił, bo ga ponoć nie jest w stanie ogarnąć tak długiego i dotrzeć do tego, co ją przyciąga. I szkoda, że zarobki ma poniżej oczekiwań póki co, bo to trzeci z rzędu bardzo udany film DCEU (jak dodać do tego niezwiązanego, oscarowego "Jokera" to już w ogóle rewelacyjna passa). Przekaz feministyczny, jeśli można w ogóle o takim tu mówić, jest prostacki, czy jak sam film przerysowany niemal do bólu. Wszyscy mężczyźni w filmie są źli, w finale bohaterki mszczą się na samcach, a ostateczna rozgrywka ma miejsce na "Molo Założycieli" wśród figur tychże, oczywiście samych facetów. Tylko, nawet zdając sobie z tego sprawę, to nie wchodzi na plan pierwszy czy drugi. Kobiety, które robiły film (reżyser, scenarzystka, Robbie jest współproducentem) nie zapomniały, że liczą się przede wszystkim bohaterowie, ich interakcje i fun. Dlatego można zapomnieć o drugiej, nudnej i posępnej Kapitan Marvel, podniosłych wynurzeniach o przewadze kobiet, "Force is female" czy coś w tym stylu. Biją dziadów, bo mają realne powody ku temu i nic więcej widz słyszeć na ten temat nie musi. A jakie to lanie jest satysfakcjonujące! Dawno się tak nie cieszyłam z oglądania mordobicia na dużym ekranie. Nie jest to John Wick, ale nadal pomysłowe i efektowne, widać inspiracje Tarantino. Nie odnotowałam też jakichś żałosnych żartów. Film jest bardzo komiksowy (ciekawe czemu xD) i nie sili się na bycie czymś więcej. Chaotyczny jak sama Harley, bo to ona opowiada historię, więc pasuje ciągłe przeskakiwanie z czasem akcji. Margot i jej Harley tu błyszczy, ale to nie jest tak, że reszta bohaterek jest słaba. Każdej dano niezbędne minimum backstory, każda jest jakaś, każdą da się polubić i każda jest po coś. Widać, że laski doskonale się bawiły na planie, bo bije z interakcji między nimi naturalność. Miałam lekkie wajby, jakbym oglądała trochę paczkę bohaterów w stylu gotg. Jest jeszcze McGregor jako villain, postać żadna, ale aktor też się nią bawi, więc da się go znieść. Wyczekuję z niecierpliwością co też nam WB zaserwuje w WW84 i ogólnie jakoś bardziej na filmy z DCEU niż Marvela. I wielka szkoda, że nie dostaniemy filmu z Jokerem Phoenixa i Harley Robbie. To by było coś.

Powrót klasycznego Ritchiego, więc jak ktoś lubi to obowiązkowo.

Świetny. Już dwa razy widziałem. Rewelacyjna gra Awkwafiny. Brak nominacji do Oscara to jakieś nieporozumienie. Dla osób interesujących się trochę Chinami to absolutny must-see, ale każdy powinien go zobaczyć.

Doodle let me go me girls, doodle let me go

Bardzo fajne, w sensie, wygląda super, muza czaderska, udźwiękowienie zabójcze, momentami jest straszna groza (mało i krótko). Bardzo podobał mi się niesamowity język, akcent i słownictwo Thomasa Wake`a. Faktycznie trąciło to Melvillem, jak to wspomniał ten młodszy bohater.
Film jest kolejną demonstracją potęgi kina. Siedziałem w stanie totalnej hipnozy.
Ale byłbym bardzo wdzięczny, gdyby mi ktoś wytłumaczył, o co w tym wszystkim chodziło. Naiwnie - dwóch gości oszalało w izolacji. Coś tam nie gra w ich przeszłości. Kto jest szalony a kto normalny? A może to wszystko to faktycznie halucynacja?

"Wiedźma" była o wiele łatwiejsza i zrozumiała. To tutaj to jakaś totalna enigma. No nic, sztukę można doceniać i nie rozumiejąc jej

Film widziałem dziś w Heliosowym "Klubie Konesera" (hue hue). Tradycyjnie ocena w oldskulowej skali 2-5: 5- (czytaj "Pięć minus", minus za moją niekumatość i nierozumienie). Nie pokazywać dzieciom. Nie nadaje się kategorycznie na randkę

PS Eggers jednak rządzi, ale facet "coś ma dziwnego". Dlaczego najstraszniejsze sceny w obu jego filmach pokazują kobiety ??

Tak odkładałam ten seans z powodu niepasujących mi godzin, że bym prawie przegapiła no i byłoby co żałować. Nestorka okazuje się mieć nowotwór i lekarze przewidują, że przeżyje jeszcze maksymalnie trzy miesiące, lecz rodzina nie przekazuje jej tego, gdyż tak się robi wg chińskiej tradycji. Wymyślają wesele kuzyna, żeby po latach rodzina w całości mogła się spotkać na chińskiej ziemi (część mieszka w USA) i pobyć z babunią. To także komedia, więc grobowej atmosfery nie będzie, wręcz przeciwnie - humor jest subtelny, taki, jaki lubię. Urocza śmieszno-smutna mieszanka, która gdy dobrnie do końca wywoła uśmiech na twarzy. Młodzi kwestionują moralność okłamywania babci, starsi przekonują do trwania w tradycji, więc mamy konflikt pokoleń i konflikt dwóch, odmiennych kultur. Jest to bardzo prosty film, ale te rzeczy są tak nienachalnie i z wdziękiem pokazane, że, no, bierze to. A mentalność i rozumowanie ludzi ze Wschodu są zwyczajnie fascynujące. Jest to jeszcze bardzo dobrze zagrane, szczególnie duet babci i wnuczki - urocza, ciepła relacja. Polecam, ma to też potencjał na dobry film na randkę.

Film animowany z DC, ekranizacja komiksu.

Superman ląduje w Związku Radzieckim za Stalina.

Komiksu nie czytałem (jeszcze), ale film mi się podobał. Może trochę razić nieco sztuczny rosyjski akcent ale cóż pan zrobisz, nic pan nie zrobisz Podobały mi się sceny z obozu pod ziemią i Batman Muzyka bardzo dobra, liczę na oficjalny OST. Zresztą tu przykład:

https://www.youtube.com/watch?v=82Ygc-9PVcw

Aktorzy głosowi dają radę, oprócz tego właśnie akcentu, o którym wspominałem. Wonder Woman, której udziela głosu Hera Syndulla (Vanessa Marshall) w ogóle nie brzmi jak nasza znajoma Twi`lekanka, ale ok XD Także da się obejrzeć.

No dobra, nie wczoraj i nie film

Ale w kinie, jaki "Live HD", więc się liczy

Opera z cyklu premier Metropolitan Opera z Nowego Jorku.
I, coś po prostu rewelacyjnego. Klasyczna, komediowa opera Haydna z 1709 przeniesiona w czasy współczesne. Bo historia trochę uniwersalna, kobieta chora na władzę pragnąca usadzić syna na tronie i manipulująca otaczającymi ją facetami (i to w jaki sposób, to trzeba zobaczyć ), trochę zdziecinniały imperator myślący tylko jakby tu przelecieć Poppeę. Świetnie rozegrane sceny w minimalistycznej scenerii, i zaskakujące, ale też
świetne połączenie muzyki barokowej ze współczesną popkulturą.

No i obsada, bo to jedna z tych niewielu oper, gdzie gra aktorska jest nawet ważniejsza od muzyki czy śpiewu. No i sami wykonawcy - rewelacyjny mezzosopran Joyce DiDonato, ponownie w roli Agrypiny (poprzednio w równie współczesnej adaptacji Royal Opera House) - i to jak ona gra, no po prostu coś, czego nie da się opowiedzieć. Neron (młody, zbuntowany, wydziarany ale w "rzymskim" stylu) to również mezzosopran, Kate Lindsey (tak, kobieta ) i jest równie świetna jak DiDonato, no i Klaudiusz, świetnie komediowo zagrany przez bas Matthew Rose. Pozostali też są nieźli, ale ta trójka kradnie cały show.

Jak ktoś nie widział, to powinien W większych miastach w Polsce w ramach cyklu "The Met: Live in HD" (są też powtórzenia jako "encore")

Można nadganiać rzeczy, generalnie ja kwitnę. Gorzej niestety kiedy film który się chciało obejrzeć tak od okolic premiery okazuje się być jednak cokolwiek zawodem

W nd nadrobiliśmy sobie w końcu Le Mans, czyli Ford v Ferrari.
Kiedyś napisałam Ludwikowi że mam zwyczaj oceniać ludzi przez pryzmat tego co sądzą o Rush, który jest produkcją niejako paralelną w duchu - brumczenie silników, wielkie rywalizacje pchające do nie do końca szlachetnych zagrywek, czy ostatecznie ludzkiej tragedii, takie tam. I tego mniej więcej sobie obiecywałam po tym filmie. Nie lubię Bale`a i jego przekolorowanej maniery aktorskiej, ale hej, Matt Damon, Caitrona Balfe, Jon Bernthal, generalnie obsadowo na plus.

No i nie, nie podobało mi się. Oczywiście nie jest to szambo, ale zastanawiam się czy Mangold ma świadomość tego co dokładnie popełnił. Bo dla mnie (nas, w zasadzie bo odbiór mieliśmy taki sam) to nie jest historia dwóch pasjonatów kontra biurwy. To jest historia o tym jak wielka korporacja stwierdziła że w sumie nie ma pomysłu na siebie, to wychędoży pasjonatów zarówno swoich jak i po drugiej stronie wielkiej wody. Osiągnięcia głównych dwóch bohaterów idą w zasadzie do kosza, Ferrari w tym wszystkim jest bogu ducha winne tak naprawdę - tyle że miałam poczucie złośliwej satysfakcji jak napisy na końcu zdradziły że GT40 to był jednorazowy sukces, którego nie udało się powtórzyć. Dobrze wam tak, korporacyjne szmaty.

Rzecz jasna nie mam pojęcia jak wyglądały fakty. Może w wymiarze historycznym ta historia jest jednak bardziej romantyczna, porywająca, pobudzająca wyobraźnię. Ten film tylko do takiej historii aspirował (to jest wyczuwalne), ale pośliznął się na scenariuszu, który opowiada coś innego. I tak stoi w rozkroku ta produkcja, udaje jedno, jest czymś zupełnie innym, przy okazji obnażającym żałość tego co chyba chciał dumnie wyeksponować.
Ale też spory niedosyt jest na płaszczyźnie czysto realizacyjnej. Muzyka zapominalna, montaż - poprawny, ale nie rzucający na kolana, tempo jak na film o samochodach bijących rekordy prędkości nieledwie ślimacze. Jak to jest możliwe, że Mangold, młody wilk Hollywood robi takie ślamazarne rzeczy a dziadki pokroju Rona Howarda czy George`a Millera produkują filmy które na każdym seansie trzymają cię na krawędzi kanapy i na wdechu przez cały czas trwania?

`Misja na Marsa`? Otóż początkowa scena z rozmową z Fortu dzieje się... teraz 9 czerwca 2020, wieczorem po imprezce.
Co prawda nie latamy na Marsa i mamy do rozwiązania problem covidu, a nie zagadki cywilizacji, która nas stworzyła, ale to też jest fajne.

Lubię czasem tak zerknąć i porównywać daty z filmów, do których dożyliśmy...

żem obejrzał. Co prawda niestety nie w kinie, ale w streamie. Szkoda, bo tego rodzaju obrazy klimat robią, ale na dużym ekranie. Niestety, winnym tego, że film nie wszedł na ekrany kin, jest korona. Co do filmu, to scenariusz jest on oparty o książkę C.S. Forestera "The Good Shepherd", opowiadającej o dowódcy niszczyciela, który wraz kilkoma innymi jednostkami, musi bezpiecznie przeprowadzić swój pierszy konwój przez Atlantyk, pod którym czychają wilcze stada ...
Tak, to WW2, tak, jest to nowy film Toma Hanksa, który wcielił się w postać bohaterskiego kapitana, Ernest`a Krause. Tak, prawie cały film (godzina i 30 minut) to szary ocean i stalowe wnętrza głównego destroyera. A film ?, hmmm, od strony wizualnej oddaje całkiem dobrze dramatyczne realia, z jakimi musiały mierzyć się załogi okrętów. Od strony historycznej, należy przymknąć jedno oko - kto chociażby grał w Silent Hunter, ten wie , ale mimo to, całość ogląda się bardzo dobrze, a film przez cały czas trzyma w naprawdę dużym napięciu. Wizualnie, jak już wspomniałem, jest dobrze, a momentami bardzo dobrze. I choć budżet filmu wręcz śmiesznie mały, w porównaniu do topowych produkcji, to przyznam, że CGI spokojnie daje radę. I tylko szkoda, że to jednak nie seans w kinie, z dobrym nagłośnieniem, cóż.

Aktorsko ?, cały Hanks, czyli wszystko co charakterystyczne w grze aktora, znajdziemy i tu. W skondensowanej ilości, bo właściwie to Hanks, sam dzielnie walczy z ukrytymi w swoich stalowych puszkach, Niemcami. Akcja toczy się głównie na naszym bohaterskim okręcie, nocą, i na klaustrofobicznym mostku . Napięcie sięga zenitów, gdy konwojowany konwój przestaje być chroniony z powietrza, i wpływa na tak zwane czarne dziury, gdzie pod wodą czają się rekiny - tadam!, stada u-boot`ów. Dialogi, to przede wszystkim żargon wojskowy, ale spokojnie , podany w strawnej dla każdego formie. W kluczowych (nocnych) momentach dzieje się na ekranie tyle, że czasem nie wiadomo kto do kogo strzela , a ciśnienie skacze na tyle, że kawa jest niepotrzebna.

"Greyhound" to naprawdę dobre kino. Półtorej godziny tylko, ale wcale nie ma się wrażenie, że czas zap ... znaczy leci. Zaś przyjemność z oglądania - w pełni gwarantowana

- https://www.youtube.com/watch?v=eyzxu26-Wqk

Pogoda za oknem, jak również aktualna sytuacja, panująca w kraju, zachęcająca do tego, żeby raczej nie opuszczać domu, skłoniła mnie do nadrobienia kilku zaległości filmowych. Jakiś czas temu stworzyłem listę produkcji, które chcę obejrzeć; regularnie ją uzupełniam o nowe punkty.

Dla jasności, ostrzegam przed możliwymi spojlerami.

1. Malena - włoski film z 2000 roku, z Monicą Bellucci. Historia pięknej kobiety, tytułowej Maleny, którą każdy przewierca wzrokiem, gdy ta idzie ulicami małego, sycylijskiego miasteczka – w zależności od płci obserwatora z widocznym pożądaniem i głodem w oczach, albo ledwo tłumioną bądź jawną nienawiścią. Młody, 13 letni chłopak, Renato, popada w obsesję na jej punkcie.

Smutny film o zawiści, obsesji i samotności. Malena, choć podkreśla swoją nieprzeciętną urodę, nie robi tego w sposób wyzywający. Gdy idzie ulicą, spuszcza wzrok, stara się nie zwracać uwagi na pożądanie, bijące od mijanych przez nią mężczyzn i nienawiść, wypełniającą obserwujące ją kobiety. Nie ma tak naprawdę nikogo, kto mógłby jej pomóc w jej samotności, w końcu nawet ojciec pozbywa się jej, dając wiarę zawistnym pogłoskom. Zaś Renato, obsesyjnie śledzący Malenę i fantazjujący na jej temat, gdy sytuacja tego wymaga, nie staje w jej obronie.
Piękną muzykę do filmu skomponował Ennio Morricone.

Nie miałem zbyt wiele do czynienia z włoską kinematografią, i tak, wiem, że Włosi słyną z tego, że są ekspresyjnymi ludźmi. Dlatego nie jestem pewien, czy gra aktorska niektórych postaci w filmie, np. ojca Renato czy też adwokata, jest zwyczajnym "szarżowaniem na ekranie", czy też wynika z tego, jak włoscy aktorzy odgrywają swoje role.

2. Co gryzie Gilberta Grape’a - film z 1993 roku, opowiadający o rodzinie, mieszkającej w niewielkim miasteczku, gdzie diabeł mówi dobranoc. Gilbert – w tej roli Johnny Depp – zajmuje się utrzymaniem swoich bliskich, jako, że jego ojciec popełnił samobójstwo. Jednym z jego najważniejszych obowiązków jest opieka nad upośledzonym młodszym bratem, Arniem, granym przez dziewiętnastoletniego Leonardo DiCaprio. Do tego, ich matka, pogrążona w żalu po śmierci męża, doprowadza się wręcz do monstrualnej otyłości. Monotonne życie Gilberta zmienia się, gdy w miasteczku przymusowo zatrzymuje się Becky, młoda dziewczyna, podróżująca ze swoją babcią.

DiCaprio zrobił na mnie wielkie wrażenie, portretując upośledzonego chłopaka. Jego mimika, sposób mówienia i poruszania się wyglądają naprawdę autentycznie. Inni aktorzy także dobrze wykonują swoją pracę; Darlene Cates, która wcieliła się w matkę Gilberta, tak naprawdę była naturszczykiem, co nie przeszkodziło jej w tym, by zagrać dobrą rolę. Film o rodzinie i radzeniu sobie z przeciwnościami. O codziennej walce i monotonii, smutny, ale nie pozbawiony nadziei.

3. Zakochany bez pamięci - przełożenie tytułu filmu to niełatwa sztuka. Nie może on być specjalnie skomplikowany, musi być w miarę łatwy do zapamiętania, powinien oddawać mniej więcej to, o czym jest dane dzieło. Nie wiem, jak ja bym przetłumaczył "Eternal Sunshine of the Spotless Mind" na język polski. Może dałoby się to zrobić jakoś zgrabniej? W każdym razie, polski tytuł przywodził mi na myśl komedie romantyczne, których szczerze nie cierpię. Na szczęście, Zakochany bez pamięci nią nie jest. To właściwie dramat z elementami sci-fi.

Clementine, grana przez Kate Winslet, postanawia poddać się terapii, dzięki której całkowicie utraci wspomnienia o Joelu (Jim Carrey), rozczarowana ich nieudanym związkiem. Na podobny krok decyduje się także ten ostatni, w czasie zabiegu dochodzi jednak do wniosku, że nie chce usuwać ze swojej pamięci wspomnień, związanych z ukochaną osobą, tak różną charakterologicznie od niego.

Carrey odgrywa swoją postać w sposób bardzo wyważony, nie szarżuje na ekranie, nie popisuje się nadekspresyjną mimiką. Lubię Kate Winslet, szczególnie za „Marzyciela”, tu także przykuwa ona wzrok. W ogóle, obsada filmu jest naprawdę ciekawa, w końcu mamy tu także Marka Ruffalo, Eliaha Wooda i Kirsten Dunst. Jedno z ciekawszych, oryginalniejszych dzieł o miłości, z jakimi miałem styczność.

4. Zombieland: Kulki w łeb – kontynuacja komedii z 2009 roku o świecie, w którym panoszą się żywe trupy, a kilku ocalałych próbuje sobie jakoś radzić ze swoimi problemami. Film nie tak udany, jak część pierwsza, niemniej i tak zabawny – szczególnie motyw z krzywą wieżą w Pizie. Lubię Woody’ego Harrelsona w roli Tallahassee’ego, a Emma Stone to połączenie zadziorności i uroku. W sumie nie ma co więcej pisać, udana, przyjemna do obejrzenia komedia.

5. Big Lebowski – ten film znajdował się na mojej liście od samego początku. Choć stworzyłem ją kilka długich lat temu, dopiero teraz miałem szansę, żeby go obejrzeć. Przyznam, że niewiele wiedziałem na jego temat. Miałem świadomość, że występuje w nim John Goodman i Jeff Bridges, że jednym z ważniejszych elementów fabuły jest coś związanego z dywanem. I w sumie tyle. No i oczywiście pamiętałem o statusie kultowości Lebowskiego, pojawiającego się to tu, to tam w rankingach, opisujących najlepsze bądź ulubione dzieła filmowe.

I powiem tak: film jest, hm, nietypowy, niemniej wciągający. Pełen charakterystycznych, nierzadko absurdalnych, postaci. Jeff Lebowski, nazywany przez siebie i innych Kolesiem, bezrobotny facet, którego sensem życia jest gra w kręgle oraz palenie trawki (no i bycie wyluzowanym za nas wszystkich, grzeszników ) przez pomyłkę zostaje wzięty przez dwóch zbirów za innego Jeffa Lebowskiego, milionera. Pragną oni odzyskać pieniądze, które żona tego ostatniego jest winna ich szefowi. Jeden z oprychów niszczy dywan Kolesia, oddając na niego mocz. Chcąc uzyskać rekompensatę za "zbrukaną" własność, Koleś odwiedza bogatego imiennika. W rezultacie, wraz ze swoim kumplem, Walterem (John Goodman), wplątuje się w serię zdarzeń, związanych z porwaniem żony milionera, walizką z okupem, niemieckimi nihilistami i kilkoma jeszcze innymi niecodziennymi sytuacjami, pełnymi nieporozumień i pomyłek.

Film wypełniają naprawdę nietuzinkowe postacie. Jeff Bridges, John Goodman, wycofany Steve Buscemi i inni, stworzyli zapadające w pamięć kreacje. Scena z wysypywaniem prochów naprawdę mnie rozbawiła. Sporo tu absurdu, ale ogląda się to z całkiem dużą przyjemnością i ciekawością, co wydarzy się dalej. Rozumiem, dlaczego ten film może być przez kogoś nazywany kultowym. Myślę, że sam kiedyś jeszcze do niego wrócę.

Kiedy ja po raz ostatni tak się rozpisywałem na Bastionie...

SZWADRON - polski kandydat do oscara z 1993 w reżyserii Machulskiego. Co za złoto, śledzimy losy Powstania Styczniowego z perspektywy Rosyjskich oficerów polskiego pochodzenia. To chyba najlepszy polski film wojenny jaki widziałem, niewiele tu bitwy i potyczek, ale sam konflikt ukazany jest wzorcowo. Grabieże, pogromy, sądy wojskowe i gnębienie żydów, partyzantka na bagnach i strzelanie w lesie. Nie ma tu gloryfikacji powstańców, punkt widzenia Cara również jest przedstawiony a walczący krwawią i umierają po obu stronach. Machulski ukazał w filmie zwykłych ludzi porwanych przez wojnę. A aktorstwo - prima sort - gra tu Gajos, który momentami kradnie film, młody Radosław Pazura, kapitalny rosyjski aktor w roli dowódcy Kozaków (chyba najbardziej rozsądny bohater w filmie), gościnnie miga nawet św. pamięci DIONIZY "NAPOLEON" ze Złotopolskich i Piotr Lubicz z KLANU. Rosyjscy oficerowie mówią po rosyjsku i francusku, jak przystało na realia epoki. Kostiumy, dialogi - perła, chyba jeden z najbardziej niedocenionych filmów.

Pixar taki se. Jeśli łaska, uwaga na ewentualne SPOILERY

Za prędko wbijamy w zaświaty i ich pokręcone mechanizmy, nie dając wpierw poznać głównego bohatera. Swoją drogą scena wypadkowej "śmierci" poprzedzającej out of body experience z kolei nie daje po sobie poznać, że w ogóle nią jest, bo utrzymano ją w tonie jakby slapsticku. Ot cięcie, i witamy ektoplazmowego animka.
Mam wrażenie, że ten gimmick fabularny zaimplementowano tylko po to, żeby ściągnąć małoletnich przed ekrany, no bo wygląda "dzieciakowo", nie żeby wynieść z tego jakąś głębszą naukę. Ogólnie film stoi mocno w rozkroku nad tym, co chce powiedzieć i jak. IMO dużo lepiej by sobie poradził bez tej całej meta narracji i czarów marów rodem ze Shreka 3, ale trzeba by było przepisać cały wątek na Ziemi. A idąc dalej na polu przesłania film się wykłada zupełnie. W poruszanych tematach o życiu/sensie istnienia nie drąży żadnych gruntów - jeno je obwąchuje, zaś udziela samych błahych, rzekomo uniwersalnych, acz jednowymiarowych i skąpych odpowiedzi. Znowu pasja kontra sprawy codzienne i stara klepiąca ci, że nie poświęcasz im należnej uwagi.
A końcówkę można interpretować różnorako, nie wiadomo właściwie co Joe chce osiągnąć poza "życiem chwilą" i jak to wpłynie dalej na jego sukcesy, niesukscesy... a wiadomo, życie kopie w tyłek bezwarunkowo. Na stawione pytania jednak każdy sam powinien sobie odpowiedzieć, poczciwy mistrz Zen bajerujący truizmami może ci tylko wskazać jedne z wielu drzwi, ale ty sam musisz przez nie przejść (Matrix mówi hejooo ). Animacja, muzyka i inne sprawy techniczne wypadły świetne, jednak jakiś niesmak pójścia na łatwiznę pozostał.
Tutaj to ciekawie omówiono:
https://www.mattpais.com/movie-reviews/2020/12/11/soul-review

Ode mnie 5-6/10

Spoko film, który wiadomo ogląda się przede wszystkim dla scen walk. A te były świetne, zarówno potyczki tytułowych bohaterów jak i walka z Mechagodzillą.

Jest też bardzo dobry pomysł z Pustą Ziemią. Mogło być jeszcze lepiej gdyby wycięli wkurzających ludzkich bohaterów. Bo niestety mamy jakieś dzieciaki i typa widzącego wszędzie reptilian i inne spiski, a taki Kyle Chandler nie robi w tym filmie absolutnie nic.

Jako że dzisiaj zdecydowałem o dniu leniwca, postanowiłem sobie zamówić dominosa i coś obejrzeć. Wybór padł na "Monster Hunter". Od razu zaznaczę, że nie miałem najmniejszego pojęcia, że jest to film nawiązujący do serii gier. Zagryzając sobie pizzę oglądam ten twór i nasuwa mi się jeden, jedyny słuszny wniosek. Ten film jest tak zły, że aż gorszy od TRoSki, a to wiele znaczy. Dla kogoś kto nie ma pojęcia o co chodzi w tych grach i sięga po ten film, "Monster Hunter" jest tworem pozbawionym logiki, historii i generalnie sensu. Obejrzałem do końca dla zasady, ale rozczarowany jestem niepomiernie.

Przyjemne menskie kino, co nie powinno budzić zaskoczenia skoro listę płac otwiera Statham (a kobiet w obsadzie jak na lekarstwo).
W jednej trzeciej filmu wiadomo już do jakiego finału zmierzamy, zostaje tylko pytanie co będzie po drodze (początek spoilera dużo szczelanek koniec spoilera).
Zabawa konstrukcją dla miłośników Ritchiego.

Zasadniczo chciałem powiedzieć że w Szybkich i wściekłych 9 (F9) jest heheszkowa scena nawiązująca do starłorsów, nic co powinno skłaniać do pójścia do kina. Kto chce zobaczyć rozwój franczyzy (raczej rekurencyjny), niech idzie, kto chce zobaczyć coś totalnie odmóżdżającego, niech idzie (lub zaczeka aż będzie w VOD lub TV). Dla fanów - cameo Gal Gadot ponadto w cyklu "poznaj świat" widoczki z Edynburga i Tbilisi.

Świetny film.
Jeśli skończył wam się zasięg i bateria.
I jeśli na dworze burza z piorunami.
I jeśli absolutnie nie macie nic innego do roboty.

Generalnie głupawa letnia komedyjka sensacyjna na lato, kilka poziomów poniżej Szybkich i wściekłych. W filmie za udział wzięli SLJ i Salma Hayek, a zawsze przyjemnie jest zobaczyć SLJ i popatrzeć na Salmę Hayek.

Akcja toczy się w 1916 roku więc już plus, że nie współcześnie
Fajny przygodowy film na lato. Blunt, Whitehall i Johnson dają radę, Plemont może nieco przerysowany, ale cóż, taka rola. Ładne widoki, dobre dość efekty specjalne, sporo humoru i niezły twist z przeszłością postaci graną przez The Rocka. Muzyka też sobie ładnie gra (w jednym utworze udziela się Metallica). Także można obejrzeć i nie zgrzytać za bardzo zębami

Łojezu ale miałem zaciesz.
Film o życiu NPCów. A głównie jednego NPCa. A właściwie...
...to tylko powód żeby się świetnie bawić rzeczywistością, w której możliwe jest praktycznie wszystko (jak się trochę pokoduje, pomoduje, pohakerzy i użyje wyobraźni).

Świetny na randkę (nie byłem, ale tak sądzę, chyba żeby moją obecność w kinie uznać za próbę randki z Jodie Comer).
Plus Taika Waititi bawi w roli aktorskiej. O żartach, od których kino ryczało ze śmiechu (np. epizod Evansa), nie będę pisać bo po co psuć.

To nie klickbait ani relacja z rajdu po wrocławskich barach (może kiedy indziej ) , ale tytuł filmu jaki ostatnio widziałem w kinie na 10 tys. metrów.

Muszę przyznać, po "Air attack" miałem awersję do chińskich produkcji, szczególnie wojernnych. No ale, 8 godzin w powietrzu i trzeba się czymś zająć, i padło właśnie na ten film. W końcu, najlepiej zarabiający film roku 2020 (choć wiem, to nie był normalny rok dla kina)

I... jestem zdecydowanie zadowolony i na tak, bo dostałem kawał porządnego filmu wojennego, oparty na historii którą znam, zaskakująco dobrze zrobiony. Film o bohaterach, którzy bohaterami nie są, są raczej en masse niekompetentnymi tchórzami i dezerterami, którzy znaleźli się w takim miejscu i czasie, że nie bardzo mieli wybór. I nie było ich 800, tylko znacznie mniej (ale to wyjaśnienie ładnie wybrzmiało na ekranie). Film o wojnie, która toczy się, granicząc przez płot z europejską dzielnicą Szanghaju, więc tambylcy mogą ją sobie obserwować w czasie przerwy na kawę czy między jedną ruletką w kasynie, nie podejrzewając nawet że oni wkrótce będą następni. I ten jak najbardziej rzeczywisty (choć faworyzujący obrońców) fast bardzo ładnie wybrzmiał na ekranie. I do tego naprawdę niezła muzyka, widać że ktoś się postarał. Film unika taniej propagandy, a jeżeli wychodzi poza ramy prawdy historycznej, to nie w tę stronę co się spodziewamy - w rzeczywistości obrońców zginęła zaledwie nieliczna garstka.

Wcześniej o filmie słyszałem, że miał problemy z wejściem na ekrany w... Chinach, co wydawało mi się dziwne, bo jak film o chińczykach co biją Japończyków może mieć problemy w Chinach. Teraz już wiem reżyser nie poszedł na skróty i nie zrobił z obrońców komunistów, widzimy zgodnie z prawdą wojska lojalne Kuomintangowi. Co prawda nie pada nazwisko Cziang Kai-Sheka, ale wspomina się "generalissimusa". Nie pominięto sceny z flagą (bo, no nie można jej było pominąć), więc mamy w filmie wielką flagę Chin lub jak kto woli dzisiejszego Tajwanu, a nie czerwoną płachtę z gwiazdkami. Nie wygumkowano też harcerki, mimo że też nie było jej po drodze z ChRL-em. Choć i tak, z oryginalnej, 160 minutowej wersji został po cięciach "zaledwie" 2,5 godzinny film.

I jestem tylko ciekawy, ile do produkcji filmu dopłaciła się Coca-Cola

Film jak życie. Clint na pełnym lajcie odhacza kolejne konwencjonalne plot-pointy, po czym ma jeszcze czelność zaskoczyć nas schematycznym finałem.

Nie jest to opinia, ale sugerujcie się tym opisem. Naraska

W sumie jakoś mnie ominął peerelowski hajp na Najmrodzkiego, może trochę się domyślam dlaczego, w każdym razie znam nazwisko, ale bez emocji. Film o nim ("Najmro") to opowieść łotrzykowska (z morałem), nakręcona w realiach schyłkowego PRL (początki III RP w zasadzie nieodróżnialne), bardziej na motywach życiorysu niż próbująca go odtwarzać. Zabawny, nieco oniryczny, okraszony przebojami z epoki, solidnie zagrany. No i zawiera spory udział Klątwy Doliny Węży!

Sympatyczny film z Ryanem Reynolsem, Jodie Comer itp. w rolach głównych. Guy, pracownik banku w mieście Free City orientuje się, źe nie jest zwykłą postacią poboczną (NPC) w grze online. Fajne role Reynoldsa, Joe Keery`ego i Taiki Waitiego. Podobało mi się

dzisiaj widziałem.

I myliłem się mówiąc, ze wszystkie dobre filmy juz nakręcili. Kręcą dalej 😉

Wystarczy wziąć dobrego, uznanego reżysera dobrych aktorów i zapewnić budżet, i voila. Co prawda trudno powiedzieć czy box office będzie dobry (raczej nie), bo dzisiejsza publika woli oglądać historie o trykociarzach, no ale, zobaczymy. Generalnie chyba najleoszy film jaki od dawna widziałem. Choć tak, koncept gdzie różne osoby opowiadają tę samą historię z różnych punktów widzenia już "gdzieś" widziałem.

Ale ad ovo, film "Ostatnia walka Kylo Rena" vel "The last duel" jest niezły na wielu płaszczyznach, zdjęcia, klimat średniowiecznej Francji, sama historia i napięcie do samego końca, gdy nie wiemy (dobra, jeżeli interesujemy się francuską jesienią sredniowiecza, to wiemy) jak to się skończy. Szczególnie, gdy każda z opowiedzianych historii jest przekonująca. Lub przynajmniej taką się wydaje. A problemy się nie zmieniają, mimo ze już tyle wieków minęło.

Nie smęcąc, idźcie na ten film do kina, nic lepszego aktualnie nie grają.

Bonus początek spoilera w filmie jest nagi Adam Driver koniec spoilera w pewnym sensie.

"Mistrz kierownicy ucieka" czyli "Smokey and the Bandit" (1977)
Reżyseria:
Hal Needham

Film miał premierę 27 maja 1977 więc musiał rywalizować z ANH
Ja pamiętam go z dzieciństwa, często leciał w TV, więc po latach postanowiłem go sobie odświeżyć bo w tym roku miał premierę UHD.
https://www.blu-ray.com/movies/Smokey-and-the-Bandit-4K-Blu-ray/288369/

Jak przetrwał próbę czasu? Znakomicie, fabuła prosta jak budowa cepa, więc nie ma się co zepsuć

„Bandzior”, drobny przemytnik podejmuje się zadania – za 80 000 dolarów ma w ciągu 28 godzin przeszmuglować wielką ciężarówką 400 kartonów piwa „Coors” z Teksasu do Atlanty (3000 km) na południu Stanów Zjednoczonych. Ciężarówkę prowadzi jego kolega „Snowman”, a główny bohater „toruje” mu drogę i odwraca od niej uwagę policji w czarnym Pontiacu Trans Am. Po drodze „Bandzior” zabiera Carrie, która uciekła sprzed ołtarza. Jej niedoszły teść – szeryf Justice, zaczyna pościg za nią i Bandziorem... Klasyczny film bogaty w efektowne pościgi drogowe. Po premierze filmu, w Stanach Zjednoczonych znacząco wzrosła sprzedaż modeli Trans Am.

Trans Am https://youtu.be/aBWGEYC206Q?t=171

Polecam

Moja pierwsza wizyta w kinie od dwóch lat. Szczerze mówiąc, skoro nawet "Diuna" mnie nie skusiła do wyprawy tamże, to myślałem, że już nic mnie nie zanęci. Głupi ja, nie doceniłem co marka RE znaczy dla mnie. Od kilku dni uwierało mnie, że ten film jest w kinie, a ja go nie widziałem, a przecież poprzednie z serii widywałem po kilka-kilkanaście(!) razy. No i pękłem. I nie żałuję.

Jak mi ten film siadł, panyy. Dobra, jestem totalnie nieobiektywny, moja ocena tego filmu to jakby spytać hipera Star Wars czy mu się podobał nowy film Star Wars xD ale wyszło naprawdę dobrze.

Co tu zapewniło sukces to przede wszystkim pomysł na film. Powrót do korzeni, lata 90, horrorowy klimat, wierność grom. WtRC to adaptacjo-mix pierwszej i drugiej części gier. Bardzo wierna, aż do odtwarzania 1:1 niektórych elementów z gier. Przyznaję, że (mentalnie) lekko popuściłem jak np. zobaczyłem wnętrze komisariatu Raccoon City, wygląd kluczy które Lisa dała Jill, design parkingu podziemnego (aż sobie pomyślałem: "o, tu spier...em przed Tyrantem" ) i tak dalej. Dawno chyba nie mieliśmy w hollywoodzie adaptacji tak wiernej materiałowi źródłowemu. A ja wierność cenię bardzo.

Casting tu to 10/10, aktorzy znakomicie odnaleźli się w swoich rolach. Jedyny zgrzyt to postać Leona, która raz, że z białego zamieniła się w jakiegoś araba(?), a dwa - z badassa w "rookie cop", taką ciamajdę. Totalnie nie-Leon. Ale nie jestem zły. Większość postaci tu to badassy: Chris, Jill, Wesker, Claire... ktoś musiał się wyłamać. Szkoda, że Leon a nie np. Chris. No ale trudno. Dalej, dało się lubić tę postać.

Klimat jest taki, że możnaby go ciąć nożem. Małe, upadające miasteczko, wieczny deszcz, mrok, uczucie zagrożenia. Coś zupełnie innego niż napakowane akcją RE z Millą, ale podeszło mi to jak pizza w piątkowy wieczór.

Tak to powinno było być zrobione. Jestem usatysfakcjonowany w 100%. Wyszedł film znacznie lepszy, niż zapowiadały trailery - to zabawne. W trailerach trochę waliło biedą, w filmie tego nie widać. Zwolnić tego, kto im robił trailery xD

Oczywiście recenzje filmu są słabe i podobnie wynik box offisu, a jak nie zrobią mi kontynuacji to chyba zzielenieję.

Dlaczego nikt mi nie powiedział, że powinienem obejrzeć "Dzikie historie`?
To bardzo nieładnie kisić od 2014 (2015 u nas) taki odjechany film dla siebie! ~

Co prawda nie wczoraj, ale dzisiaj - i wow, naprawdę im wyszło na każdej płaszczyźnie, choć początek tego nie zapowiadał.

Jak macie dzieci, idźcie koniecznie, zresztą idźcie, nawet jak ich nie macie. Świetna zabawa, i sporo wzruszeń na koniec.

Do niedawna nie wiedziałem, że film "Coś" (1982), to remake filmu "Istota z innego świata" (1951).
Wiec gdy się już dowiedziałem, to trzeba było nadrobić zaległości, niestety nie jest łatwo dostępny w zadowalającej jakości i trzeba było importować - zdecydowałem się zakupić niejako w ciemno, tylko na podstawie zajawki na YT:
https://youtu.be/T5dwbZKd64Y

Remake jest lepszy i to zdecydowanie, jednak jak ktoś lubi - tak jak ja - filmy SF z lat 50-60, to warto się zapoznać.
Nie ma takiego fajnego klimatu jak u Carpentera, i mimo że sytuacja jest niewesoła, chłopaki ciągle dowcipkują - to takie MCU z lat 50
Bawiłem się dobrze

Świetna obsada i świetne aktorstwo. DiCaprio to klasa, wiadomo. Ale też znakomicie zagrała swoją rolę Jennifer Lawrence.
Meryl Streep i Jonah Hill ... no, to po prostu trzeba zobaczyć
Tak jak spodziewałem się po trailerze i trzymałem kciuki - i nie zawiodłem się. O czym ?. Pani doktor Lawrence, odkrywa asteroidę, wielkości dobrych paru kilometrów wszerz i wzdłuż. Niespodzianką zaś jest, że wali ona centralnie w ziemię ... czas impaktu przewidziany jest za sześć miesięcy.
Jak przekonać świat, że grozi nam całkowita zagłada ? - to jest zadanie tej dwójki. I od tego momentu mamy jazdę bez trzymanki, gdzie absurd goni absurd, czarny humor w ilościach hurtowych wylewa się z ekranowych dialogów, gdzie ironia z otaczającego nas świata, polityków, ogłupionego społeczeństwa, mediów z naciskiem na social, gdzie aluzje są tak czytelne, że bardziej chyba nie można. Karykatura jak najbardziej aktualnych czasów.
Podskórnie jednak czuje się przez cały film, że pod tą tragi-komediową fabułą, jest to wszystko do bólu p r a w d z i w e. Że świat się wali na naszych oczach naprawdę, nie tylko w tym filmie. W realu, brakuje tylko Apophis, który niestety nam skręcił.

Nie, nie ma happy endu. Sorry.
Ale w pewnym momencie, gdzie już wiadomo co się stanie, gdy do wszystkich już dociera to co nieuchronne, jest takie piękne zatrzymanie. I serio, jak bum cyk cyk, te pare scen ma swoją moc i potrafi wzruszyć.

Filmowa niespodzianka ?, jak najbardziej TAK.

Przegapiłem ten film w kinie

Było info na Bastionie, bo gra Erin Kellyman (Efnys Nest)
https://star-wars.pl/News/25799,Zielona_susza_w_Krainie_Czarow.html

Myślałem, że to kolejny film o rycerzach, a mnie to kompletnie nie jara, więc nawet zwiastunów nie chciało mi się oglądać

Przegapiłem ten film, gdy był do kupienia za 10$
Tym razem, tytuł i okładka skojarzyła mi się z jakimś zapomnianym i kompletnie nieudanym filmem MC/DC:
https://m.media-amazon.com/images/I/71CCtbh2EPL._SL1500_.jpg

Na szczęście nadrobiłem zaległości i film zamiesza w moim TOP 10: 2021

https://youtu.be/sS6ksY8xWCY?t=1

Oczywiście przesadziłem, film jest o kobietach-szpiegach, ale tytułowa liczba 355 jest czysto symboliczna, jak 007.

Pomysł na damskiego Bonda czy też bardziej damskie Mission: Impossible nie był zły, ale zabrakło jednak scenariusza. Ani McGuffin nie jest szczególnie przekonujący, ani plot twisty zaskakujące (w niektórych sytuacjach można było równie dobrze bohaterów oznaczyć gwiazdkami, żeby bardziej jednoznacznie sygnalizować co się z nimi będzie dalej działo).
Obsada dobrze się bawiła, zwłaszcza Diane Kruger. Jako widz również się bawiłem nieźle (scena na targu w Marrakeszu to małe cudo, paryski pościg też zacny), nie wiem jak inni widzowie gdyż ich na sali nie było. I tylko cały czas zachodziłem w głowę, czy Lupita Nyong`o zacięła się trwale przy goleniu, czy też rysa na jej twarzy jest charakteryzacją sugerującą zdarzenie z przeszłości.

To powinien być krótki metraż.
Ostatnie 30 minut jest absolutnie fenomenalne, jest bezbłędne. Ciężko oderwać wzrok od tego co dzieje się na ekranie. Scena w celi to majstersztyk, a to co dzieje się po niej jest nie do podrobienia. Połączcie Johna Wicka z Matrixem (tylko nie czwartą częścią, która na tle trylogii jest niczym wymiocina na kaszmirowej apaszce) i podlejcie to horrorowym sosem z przyprawą gore. Takie jest ostatnie 30 minut - szalone, dzikie i pięknie wyreżyserowane. Ostatnie 30 minut tego filmu to klasyk w momencie wydania.

Do tego momentu nie da się tego oglądać. Nuda wiadrami wylewa się z ekranu a filmowa klisza goni filmową kliszę (która goni inną filmową kliszę). Ten film do pewnego momentu jest wręcz nieoglądalny. Przełamanie następuje de facto w przydługim finale, ale to już za późno na uratowanie tego filmu. Niestety

Ostatnie 30 minut to sztos totalny, o reszcie lepiej zapomnieć.

Nigdy nie byłem nastolatką ani rodzicem nastolatki, więc rzeczywistość przedstawioną raczej odkrywałem niż rozpoznawałem (z męskimi nastolatkami chyba jest lub bywało nieco inaczej), ale czułem się bardzo usatysfakcjonowany.

Więc można wymyślić film, w którym będą wszystkie możliwe numery z pościgami, i zastanowić się co dodać, żeby było coś szczególnego, czego jeszcze nie było. W efekcie dostajemy "Ambulans", czyli coś w rodzaju połączenia "Heat" ze "Speed" i "Dr House" (bo skoro mamy karetkę jako spiritus movens historii, to przecież nie po to, żeby nie wykorzystać okazji do zrobienia czegoś co można zrobić w karetce. przyznam, że nie dowierzałem własnym oczom). Do tego odrobina szaleństwa u przynajmniej niektórych postaci (obsada bez zarzutu) i manieryzmy Michaela Baya.

Na całe szczęście była też Eiza Gonzalez.

Po opisie i pierwszych scenach spodziewałem się jednak czegoś innego, ale nie narzekam - historie silnych (choć słabych) kobiet mogę oglądać. Akurat dobra rozrywka na sobotni wieczór, w bardzo odpowiednim wymiarze półtorej godziny, bardzo sprytnie po taniości zrobiona.

Doczekałem się! Film, do którego chce się wracać przynajmniej myślami (kiedyś w przyszłości powtórka wysoce prawdopodobna).

Gdyby film traktować... dosłownie, to mamy opowieść na miarę pierwszego Matrixa, dzięki czemu twórcy mieli możliwość poszaleć konceptualnie i wizualnie. Ale jak to wszystko uporządkować, to mamy genialnie komiksową opowieść o załamaniu nerwowym i przepracowywaniu traum. Plus absolutnie cudowna Jamie Lee Curtis.

I pomyśleć co podatki potrafią zrobić z człowiekiem.

Polski tytuł tego filmu może wskoczyć na listę Najdziwniejszych Odpowiedników im. Wirującego Seksu, gdyż na polskich ekranach film jest pod tytułem Boscy.

Całkiem zabawna komedia o kręceniu filmu, a raczej o przygotowywaniu kręcenia filmu (nie ma ani jednej chwili z właściwym kręceniem, że tak zaspoileruję), w konwencji bardziej teatralnie umownej niż typowo filmowej. Konstrukcja w sumie dość przewidywalna, można odhaczać wystrzały z kolejnych wieszanych na ścianach strzelb. Twórcy bardzo dobrze się bawili, trójka Penelope Cruz w wielkiej rudej czuprynie a la Merida, Antonio Banderas i Oscar Martinez popisuje się jak umie grać. Kpina zarówno z ego twórców, jak i oczekiwań bogatych producentów.

Wśród filmów, które bardzo chcą czymś być, ale nie bardzo mają na siebie pomysł - ten niczym nie chce być, ale za to ma dobry pomysł.

(Komedio)dramat sądowy. Heist movie. Kino społeczne. Wszystko starannie wymieszane i zrealizowane tak po brytyjsku, że bardziej nie można. Może Anglicy są kiepscy w kuchni, ale z kamerą potrafią upichcić coś naprawdę pysznego.

Historia kradzieży portretu księcia Wellingtona pędzla Goyi w 1961 roku (poprzycinana dla potrzeb filmu). Jim Broadbent jako złodziej-społecznik czarujący, choć może może jego postać ciut jednostronna. Helen Mirren jako jego żona - wspaniała, pozornie drugoplanowa, lecz to bardziej opowieść o niej, zwykłej kobiecie. I jak oni wszyscy cudownie mówią...

Książę (The Duke). Jaki ja mam udany ten maj kinowo...

Na wysokości "Novecento", "Dawno temu...", "Misji" potrafił już zupełnie rozbroić mnie emocjonalnie znakomitym montażem filmowo-muzycznych wspomnień.

Przede wszystkim Tornatore, który całą karierę udowadniał, że jest najbardziej spielbergowym z włoskich twórców, potrafił tutaj przez bardzo długi czas odchodzić od swojego bezlitośnie patośnego stylu, zostawiając kwestię uniesień muzyce Ennio. Pomogła mu w tym o dziwo kompilacyjność materiału, dynamika obszernej twórczości kompozytora, którego uczynił głównym aktorem (nie chcącym się zestarzeć ani o minutę) .

Szkoda, że właściwie w ogóle czasu nie dostał Quincy Jones, że nie było nic o trzykrotnej współpracy z Beattym, o muzyce do "Lolity" Lyne`a, o współpracy z Polańskim, czy o ścieżce do "Czystej formalności", zamiast skaczącego na krześle cretino Tarantino. A jeszcze można było zahaczyć o "Białego psa" Fullera, Almodovara, Chi Mai...

Pewnym zgrzytem był też nieszczęsny Zimmer, który niestety z miliona opcji był tym, który dostał głos przy "Dawno temu...", oczo*ebna elektronika za nim i iście spaghetti westernowy pot nad górną wargą dość skutecznie próbowały wytrącać z nostalgii.

I jeszcze przykre, że ktoś taki jak Ennio Morricone poprzez wpływ machiny popkulturowej i robienia ze sztuki zawodów, czuł w życiu jakikolwiek żal, że długo nie dostawał Oscara. Przecież ten Oscar przy nim jest totalnie niczym, zostało tylko ego QT. I przy tym niestety jakieś ostatnie 20 minut to kiczowate szybowanie w dół.

Warto iść do kina, większość filmowych fragmentów klasyków pięknie odrestaurowana, i muzyka wiadomo robi swoje.

25 rocznica (aż trudno uwierzyć) to ponownie miło zobaczyć ten film w kinie na dużym ekranie. I, jak coś jest dobre, to jest dobre mimo upływu czasu, i ten akurat film starzeje się bardzo dobrze. I ogląda się go o wiele lepiej niż większość dzisiejszych produkcji - może dlatego że on ma oryginalny pomysł, ciekawą fabułę, scenariusz, dobrą reżyserię, aktorów, akcję, humor (już od początku, gdy archeolog pyta kosmitów "are you Germans?") itp. No i jednak w Kinie to wszystko wygląda jednak o wiele lepiej niż na największym nawet TV czy projektorze 4K.

Pytanie, dlaczego takich filmów SF (czy ogólnie, dobrych filmów) się już dzisiaj praktycznie nie robi, jest niestety pytaniem retorycznym.

Duże nazwiska.
Duży budżet.
Duża kupa.

czyli jest znakomity, kiedy nie próbuje udawać posiadania fabuły, a jest tylko zestawem obrazków z udziałem ludzi i dinozaurów, tworzących leniwą historyjkę o współistnieniu (dobrym i złym), świata mezozoicznego i antropocenicznego, czyli zarówno dzieci karmiące jaszczurkę jak kaczkę, jak i dinozaury w nielegalnej hodowli i handlu

niestety w filmie jest tego tylko jakieś 15-20 minut, czyli wystarczyłoby na krótkometrażówkę, na resztę w zasadzie szkoda czasu

najstraszniejsze w całym filmie było uświadomienie sobie, że korporacja mogła wykupić połowę włoskich Dolomitów na wyłączny użytek

nawet pojedynek tyranozaura jakiś taki niemrawy

Bardzo przyjemna wprawka w stylu Tarantino z domieszką Ritchiego. Zabawny Pitt, świetny Henry, dla mnie wisienką na torcie była przewijająca się czasem Karen Fukuhara.

Całkiem przyjemny film, choć bardziej romansidło niż zapowiadany thriller. W zapomnianym przez ludzi miejscu, "gdzie diabeł mówi dobranoc" (bo to dokładnie pi naszemu znaczy tytuł) dzieci znajdują zwłoki człowieka który prawdopodobnie spadł z wieży obserwacyjnej. Ale czy na pewno? Ta pozornie kryminalna opowieść to tylko pretekst do odpowiedzenia ciekawej, choć może niezbyt oryginalnej historii, za to bardzo fajnie zagranej przez młodych aktorów. No i dla mnie plus, że to wszystko dzieje się praktycznie "za płotem", w pięknych okolicznościach przyrody Południa, w otoczeniu słonych bagien.

Gdy z nowych filmów nie ma ca po specjalnie pójść, wtedy można się wybrać na pełnoekranowy seans E. T. , bo w końcu okrągła rocznica (1982 r.). Film którego współproducentką była znana nam skądinad Kasia K., widać kiedyś była w tym dobra (choć może dlatego, że w duecie że Spielbergiem), szkoda że jej się zapomniało [dygresja taka]. Film starzeje się bardzo ładnie, i co w kinie to jednak w kinie. Świetny film dla dzieci i młodzieży, przy którym dobrze się będą bawić i dorośli - sprawdzone na moim organizmie. W bonusie Drew Barrymore po raz pierwszy na ekranie 😉 jako uroczy 5-letni rezolutny maluch. Oczywiście film nie spełnia już dzisiejszych "standardów" i pewnie dlatego takich filmów już się nie robi, i trochę szkoda, no ale, signum temporis.

I taka niewesoła refleksja, że świetna sceną pościgu policji za rowerami kosztowała pewnie z 30 razy mniej niż podobna scena z Bobka, a wygląda z 30 razy lepiej. Aż się nie chce wierzyć, że tam, i tu, producent to jedna i ta sama Katarzyna.

Brakowało mi tego typu filmów. I że jeszcze Howard dostarczył coś na poziomie. Gdzie powiedziano, że takie kino mógłby dziś popełnić Cameron, gdyby nie interesowały go kosmiczne smerfy. Z tym że zdaje mi się, urosłoby to do miary blockbustera, a JC pompowałby całość "dramaturgią", możliwe nadałby jakieś przesłanie i przekłamywał fakty. A tak mamy skromną, acz zabójczo drobiazgową historię ratunkową. Dokumentalne prowadzenie fabuły, mało muzyki, realistyczna scenografia. Aktorsko ani jednej fałszywej nuty. Viggo, Colin, Edgerton - wszyscy na plus, poświęceni sprawie, bez odkopywania backstory każdego z osobna i nie męczący papy w dramatycznych sytuacjach.

Bardzo przyjemna zabawa motywami Agathy Christie, krążąca wokół "Pułapki na myszy", jej przedstawień i próby ekranizacji. Sam Rockwell jako inspektor prowadzący śledztwo nawet nie musi grać, Saoirse Ronan ładnie się wciela w niedoświadczoną i nadambitną, acz niegłupią policjantkę. A mordercą jest... początek spoilera ogrodnik... akuku, po trosze jest nim Agatha Christie koniec spoilera.

PS można narzekać na obecność czarnych w Londynie AD 1953

Czyli odpowiedź Foxa na "Coco"... wróć, Coco zostało nakręcone parę lat później

Urocza (choć nakreślona grubą kreską, jak to kreskówka) bajka inspirowana meksykańskim Świętem Zmarłych. W odróżnieniu od disnejowsko wymuskanego Coco tutaj w animacji drewniano-kanciastej, ale równie wzruszające.

Starwarsowy bonus: w roli głównej Cass.. Diego Luna. Nie, niepodobny

Całkiem sympatyczny film z samolotami w tle, zresztą oryginalne letadełka się prezentują całkiem fajnie w scenach lotniczych, aczkolwiek z CGI już gorzej, no ale to nie był film z jakimś wielkim budżetem. No i warto pamiętać. że ta historia się jednak wydarzyła, choć została (podobnie jak i jeden z bohaterów i ogólnie wojna w Korei) nieco niesusznie zapomniana,

Jak w temacie. Menu to pięknie zrealizowana czarna komedia A wielowątkowość tej historii okraszona kulinarnym motywem przewodnim to prawdziwy majstersztyk. No i ta gra aktorska Ralpha - to już jego drugi film w tym roku, po którym jestem mega zadowolony. Polecam serdecznie zwłaszcza teraz, gdy w kinach widać efekty po pandemicznym (nie)kręceniu filmów.

który jest w filmie Dziwny świat, prawdopodobnie nawet za dziwny, choć dziwność zawsze pozwala na szaleństwa formy i tych w zasadzie nie brakuje, dość powiedzieć że najfajniejsza postać jest nazywana Glutkiem (oglądałem w dubbingu i nie chciało mi się sprawdzać jak jest oryginalnie) , na koniec filmu okazuje się że mógłby się nazywać początek spoilera Było sobie życie A`Tuina koniec spoilera, przyznam że trochę się tam pogubiłem na poziomie metaforycznym

fabularnie to jest głównie opowieść o ojcostwie i o wybieraniu własnej drogi, mamy niemal archetypiczne amerykańskie postacie odważnych odkrywców i pracowitych farmerów, i wszyscy odruchowo chcą "bring you up to like your daddy done", a główny bohater odrzuca te American ways czynienia sobie ziemi poddaną i woli żyć z nią w symbiozie

co bardziej przeszkadza temu filmowi - dziwność, ekologizm, odrzucenie amerykańskich wartości? NA PEWNO NAJBARDZIEJ TA ELGIEBETOWATOŚĆ, która sprowadza się do tego że nieśmiały nastolatek jest zakochany w koledze zamiast w koleżance (lecz zbyt nieśmiały by to wyznać) i nikomu w filmie nie przeszkadza, że akurat w koledze, a nie w koleżance, szczytem elgiebetowatości było chyba że się dotykają w okolicach finału

nie jest to wielki film, jest to film przyjemny dla oka, lepszym disneyowskim filmem z wątkiem elgiebetoqueerowatości był Luca