Już zapowiedział że będzie też grał w jakimś filmie wojennym. Co w niczym nie przeczy tezie, że miał dosyć tego, w jaką stronę idzie ten serial. Bo on w sumie wie, co się wydarzyło w trzecim, a my tylko widzieliśmy parę obrazków, jak ten z Yen-miecznikiem.

Jest też teza że N tnie koszty, a wiadomix, mniej utalentowany brat Thora z pewnością dostanie dużo mniej za odcinek niż milion $$$ za odcinek, jakie kasował Supek.

Takie małe wtrącęnie - jeśli kino i seriale superbohaterskie to papka to nasze kochane uniwersum musi być już filmowo-serialowo gownem na które aktorzy pokroju Cavilla nigdy nie spojrzą

Oj nie, chyba nie jest aż tak źle, co? W sensie, ja jestem bardzo krytyczny wobec disnejowskich SW, nie tylko sikłeli, ale także epoki seriali aktorskich, z których jedynym dobrym jest jak na razie Andor. Ale nawet jeśli zgodzimy się co do tego, to czy przypadkiem dla większości aktorów marka SW nie wiąże się z prestiżem o wiele większym niż Marvel? I nie jest to mimo wszystko stempel jakości? Taki w rozumieniu, że od zawsze było to i jest ambitniejsze kino niż kino superbohaterskie? Jakkolwiek oczywiście dziwnie nie wygląda słowo „ambitne” w kontekście SW, zwłaszcza SW disnejowskiego. XD Ale jednak - gdzie Rzym, gdzie Krym.

Niech Moc będzie z Wami.

Mistrz Mateusz napisał:
Milion dolarów? To i tak chyba sporo.
-----------------------

Jak na seriale to chyba stawka supergwiazdorska, a w streamingu więcej zarabiał tylko Pratt w Amazonie (1,4 mln za odcinek Terminal List).
W pierwszym sezonie Cavill dostawał 400 tysięcy za odcinek.

Gdzie Rzym a nie gdzie Krym - jeśli superhero to Rzym to my napewno nie jesteśmy Krymem lecz głębokim Zakaukaziem Gdzie są filmy SW? Nigdzie nie ma ich. Filmy superhero zarabiają krocie, przyciągają największe nazwiska i przede wszystkim są w stanie zrobić coś z niczego - Doktor Strange, kiedyś drugoligowy bohater wykręca miliard gdzie nasz Han Solo (top bohater) jest klapą. Nasz najlepszy serial, Andor, obchodzi psa z kulawa noga A seriali superhero mamy na pęczki (ich jakość to inna sprawa) jednak wciąż nie mamy podjazdu do najlepszych produkcji a nas Mando trzyma się głównie dużym fan servicem

No aż tak to nie. Filmy SW jednak zarabiały, łącznie z TROS-ką, Han też nieźle zarobił, w granicach średnich Marvelowych produkcji (inna sprawa to rozbuchane koszty i brak promocji), RO zarobiło całkiem całkiem.

Seriale Marvela też obchodzą ludzi tak jak Andor, to pozycje raczej dla zainteresowanych uniwersum, a "baby yoda" jednak cieszy się dużą rozpoznawalnością (ludzie co nigdy nie oglądali SW wiedzą, kto to)

RO było najbardziej kasowym filmem swojego roku, podobnie jak TLJ i TFA (rekord wszech czasów).
SOLO zrobił wynik na poziomie Ant-Mana 2, TROS - lepszy od Spideya 2 i Kapitan Marvel (choć było rozczarowaniem kasowym, nie tylko dlatego że miało rywalizować z Endgame).

Mówimy oczywiście o wynikach w US, bo SW generalnie słabo żrą w Azji (poza Japonią) i Ameryce Południowej, a nie chce mi się podsumowywać Europy (nie ma wygodnych zestawień).

Globalnie Marvel ma 10 filmów z co najmniej miliardem, Disney SW - 4.

Hmm, no nie wiem, nie do końca bym się zgodził, tym bardziej że chodzi mi o trochę inną kwestię - nie tyle finanse czy generowanie przychodu, a pozaekonomiczny prestiż obu tych uniwersów. Krótko mówiąc, wydaje mi się, że o ile SW disnejowskie dotknął proces marvelizacji, która to marvelizacja jest zjawiskiem polegającym na masowej produkcji tego, co określiłem mianem papki, czyli produkcji słabych jakościowo, odtwórczych, miałkich, powtarzalnych, schematycznych, zupełnie nieartystycznych i niekreatywnych, adresowanych do odbiorców o niskich gustach i tak dalej, o tyle historycznie rzecz biorąc z SW wiąże się ogólnospołeczne - i to chyba, zakładałbym, w każdym zachodnim społeczeństwie - poczucie jakości, czyli że geneza tego świata jest oryginalna, a saga ta okazała się przełomowa nie tylko dla kina s-f, ale dla kinematografii w ogóle. Myślę że podświadomie każdy, nawet osoba, która nie widziała nigdy SW, zdaje sobie sprawę z legendarności tego uniwersum, jego kreatywnego i założycielskiego w pewnym sensie dla kina formatu. I że jest to saga w pewnym też sensie artystyczna, o ile oczywiście w odniesieniu do współczesnych wyrobów rzemieślniczych w tym uniwersum nie ma co szafować tym określeniem. Tym niemniej wydaje mi się, że nawet jeśli ta genealogia sięga ponad czterdziestu lat, to mimo wszystko wielu, nie tylko widzów, ale i aktorów, do dziś postrzega SW przez ten właśnie pryzmat. Ba, mam wrażenie, że ta długoletnia tradycja tym bardziej potwierdza słuszność tego stempla jakości marki pod tytułem Star Wars, bo wielu aktorów marzących o dużych rolach wychowało się na SW, oglądało od dziecka te filmy i tak dalej. Nie będę dla kontrapunktu charakteryzował już Marvela, bo tak jak napisałem wcześniej - jestem do tych wyrobów szczególnie uprzedzony, więc nic dobrego z mojej krucjaty wobec nich by nie wynikło. Poza tym mam przeświadczenie, że moja, delikatnie rzecz ujmując, niechęć do Marvela jest podzielana przez wielu Bastionowiczów, więc to, czym Marvel jest, rozumie się w sumie samo przez się. Tym niemniej, by zobrazować to, jak widzę różnicę między poziomem prezentowanym przez nasze ukochane uniwersum a filmami superbohaterskimi, ujmę to tak: nie mam wątpliwości co do tego, że SW to nie kino klasy A, wszak, tak jak już napisałem, nie ma co przesadzać z określeniem „artystyczny”. Ale powiedziałbym, że klasy B. Często używa się określenia „kino klasy C”. Ja natomiast w odniesieniu do Marvela mówiłbym raczej o kinie klasy - by oddać sprawiedliwość - F (gdybym napisał Z to byłaby to przesada, stąd zdecydowałem się na literę F ).

I okej, jeśli chodzi o finanse to masz rację. Ale poza faktami wypunktowanymi przez Bartoszcze, a dotyczącymi wyników filmów SW i Marvela w box ofisach, to widać, że ta przewaga na korzyść Marvela wcale nie jest taka kolosalna. Mam wrażenie, że rację ma też Finster, który pisze, że nie tylko seriale SW mało kogo obchodzą w porównaniu z serialami Marvela. Chyba jest wręcz przeciwnie - Mando śrubował tak niesamowite wyniki oglądalności, i to w dodatku bez rynku Europy Środkowo-Wschodniej i chyba kilku państw Europy Zachodniej, które nie miały jeszcze Disney+ w momencie premiery serialu, że trudno wszystkie seriale SW nazwać fenomenem jedynie, że tak to ujmę, lokalnym. A oglądalność i takie społeczne zainteresowanie w całym świecie Zachodu było bardzo duże. Więc to nie tylko „baby Yoda”, który viralowo przedostał się do świata memów i mediów społecznościowych. Nie pamiętam w tym momencie tych statystyk i nie chce mi się też ich sprawdzać, ale wydaje mi się, że pierwszy sezon Mandalorianina był najczęściej odtwarzanym serialem w strimingu w ogóle w roku, w którym się pokazał. Nie żebym bronił czy uwznioślał tego Mando, bo nie podoba mi się ten serial, ale jeśli chodzi o aspekt oglądalności i popularności to takie są fakty. Wątpię, by jakikolwiek serial Marvela mógł się poszczycić takimi osiągnięciami. O ile, jak napisałem, nie orientuję się wybitnie w marvelowskim szajsie, o tyle kojarzę, że za najlepszy serial Marvela uważa się chyba Lokiego. Jakoś nie słyszałem o jego wybitnej oglądalności. Ani o tym, by ludzie jakoś nim szczególnie żyli. Nie słyszałem za bardzo kogokolwiek o nim gadającego i się nim emocjonującego.

Na koniec poruszę jeszcze na szybko jeden wątek - rozumiem, że wielu aktorów, mając do wyboru zagrać w SW czy w Marvelu wybierze tę drugą opcję z racji większego prawdopodobieństwa dużej oglądalności i dużo większego zarobku. Ale to nie jest tak, że pod każdym względem jesteśmy drugą ligą. Temat-rzeka, ale wydaje mi się, że w Marvelu gra jednak więcej aktorów-celebrytów, aktorów bardzo rozpoznawalnych, ale prezentujących gorszy warsztat, mających mniejsze umiejętności, będących wyrobnikami. Oczywiście, zawsze znajdzie się ileś wyjątków, ale wydaje mi się, że jakość aktorska w Marvelach pozostawia wiele do życzenia i że głównym kryterium wyboru aktora jest jego wygląd, prezencja, to, że jest popularny, przystojny czy że jest ładna. W międzyczasie zobaczmy, jakie nazwiska w ostatnich tylko kilku produkcjach przyciągnęło do siebie SW: Forest Whitaker, Mads Mikkelsen, Stellan Skarsgård, Giancarlo Esposito, Woody Harrelson. Jakościowo pierwsza liga. Aktorzy z najwyższej półki, będący w większej mierze artystami niż wyrobnikami.


Niech Moc będzie z Wami.

Mistrz Mateusz napisał:
produkcji słabych jakościowo, odtwórczych, miałkich, powtarzalnych, schematycznych, zupełnie nieartystycznych i niekreatywnych
-----------------------

Less is more #szprszm #koniecofftopa

Cóż, chyba mimo wszystko robi różnicę czy się pracuje za 10 milionów czy za 20, pamiętając że z tej kwoty jest zapewne sporo wydatków do opłacenia
Oraz nieraz właśnie dzięki zarabianiu 20 mln za film można sobie pozwolić na występ w czymś mniejszym. Dla Cavilla to również win-win, bo albo zarabia więcej i odcina się od projektu, który nie spełnia oczekiwań, albo zarabia więcej i ma świetne alibi na wypadek zarzutu, że zaangażował się w DCU dla piniendzy.

Robi i nie robi, zależy ile się człowiek narobi Znam osobiści ludzi którzy odmówili awansu za całkiem spore pieniądze, bo oznaczałoby to np. "poświęcanie się ku chwale firmy" w weekendy czy siedzenie w robocie po 10-12 godzin.

Nie jestem w branży, ale wydaje mi się że spokojnie można ogarnąć i serial i jeden film rocznie bez wielkich wyrzeczeń, o ile oczywiście producent jest ogarnięty. Czyli klasyczne "zjeść ciastko i mieć ciastko" - o ile oczywiście ma się ochotę - a widać panu Cavillowi z jakiegoś powodu ochota przeszła. Coś czuję, że ten trzeci sezon to będzie ostateczny suck-ces "Dyrdymałów o Wiedźminie" [tak, ukradłem od SW-Yogurta, ale każdy by ukradł]

Roboty będzie mieć pewnie podobnie, więc jednak 10 waży mniej niż 20

Wydaje mi się, że poziom gwiazdorstwa w Hollywood i ogólnie szczyty aktorstwa są z natury rzeczy niezestawialne ze zwykłą sytuacją życiową pod tytułem „kolega, który w korpo zarabiał 10 patyków odrzucił awans, który wiązałby się z podwojeniem gaży”. To są jednak tak różniące się swoją specyfiką przykłady z dwóch odrębnych systemów walutowych, że to porównanie z góry jest wadliwe. A poza wszystkim mam wrażenie, że paradoksalnie właśnie ci, którzy są na poziomie zarobków rzędu siedmiu, a nie czterech czy pięciu cyfr, częściej kierują się w swoich decyzjach zawodowych pogonią za większym pieniądzem. Interesuję się piłką, w związku z czym mam okazję to zjawisko obserwować z bliska, dostrzegając je jak na dłoni. Świat piłki stanowi lepszą analogię do świata gwiazdorstwa filmowo-serialowego niż nasze zwykłe przykłady z życia wzięte, bo mówimy o podobnej skali bogactwa. Piłkarz, który zarabia na przykład piętnaście milionów euro za sezon w przytłaczającej większości przypadków zaakceptuje ofertę z innego klubu, który zagwarantuje mu roczne zarobki na poziomie dwudziestu milionów. Oczywiście, zdarzają się piłkarze, którzy uznają, że roczna pensja wynosząca piętnaście milionów to wystarczająco dużo i nie uczestniczą w pogoni za pieniądzem, ale to raczej odstępstwa od reguły. Jeśli przejście z klubu „x” do klubu „y” wiąże się z obracaniem się w orbicie podobnego poziomu sportowego i choćby nieznacznie wyższymi zarobkami, to strzelam, że około 90% piłkarzy na takie przejście się decyduje. W przypadku Cavilla mówimy o dającej się przełożyć na świat aktorski sytuacji. Wydaje mi się, że pod względem światowej rozpoznawalności obu produkcji, zysku, jaki obie generują i jeszcze wygenerują, prestiżu związanego z wcielaniem się tak w jedną, jak i w drugą postać, granie czy to Wiedźmina czy Supermana jest taką właśnie sytuacją - to jak wybór pomiędzy, przykładowo, Realem Madryt a Manchesterem City. Obie produkcje dadzą ci splendor, rozpoznawalność, satysfakcję z wcielania się w te postacie, odpowiednie kampanie promocyjne przyniosą porównywalne zyski dla firm odpowiedzialnych za te twory, więc decydującą zmienną jest to, ile wleci do twojej konkretnie kieszeni. Z naszej perspektywy może wydawać się, że nie ma większego znaczenia czy zarobimy dziesięć czy dwadzieścia milionów, ale nie z perspektywy osoby, która staje przed takim wyborem. Zrozumiałe jest, że dla nas jest to nieznacząca różnica i dziwimy się tym piłkarzom czy aktorom, dla których różnica kilku milionów stanowi jakąś różnicę i przyczynia się do podjęcia decyzji o zmianie pracy, ale łatwo ich ocenić, a prawda jest taka, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Możemy zarzekać się ile tylko chcemy, że będąc na miejscu takiego Cavilla, jeśli rzeczywiście decyzja o porzuceniu Wiedźmina na rzecz Supermana była motywowana ekonomicznie, nie zrobilibyśmy tego samego co on na rzecz kilku milionów, skoro i tak dostajemy ich kilkanaście, ale dopiero kiedy rzeczywiście bylibyśmy na jego miejscu zobaczylibyśmy, że pokusa zarabiania większych pieniędzy nigdy nie przestaje obowiązywać, niezależnie od tego, ile się już zarobiło. Z jednej strony, z punktu widzenia jednostki, w gruncie rzeczy mam wrażenie, że nie można tego potępiać, ale z punktu widzenia mechanizmów rządzących naszym światem nie sposób nie być krytycznym wobec tego, jak bardzo pieniądz oraz pogoń za nim korumpuje i deprawuje. Ale to już opowieść na inną historię.

Jeśli chodzi natomiast o prominentnych przedstawicieli świata wielkiego finansowo aktorstwa, to - dla udowodnienia mojej tezy o tym, że i ci najwięcej zarabiający aktorzy kierują się w pierwszej kolejności rachunkiem ekonomicznym - ktokolwiek kojarzy przykłady aktorów, którzy porzucili wielkie blokbasterowe produkcje na rzecz niepieniężnego kina artystycznego? Jedyny przykład, który przychodzi mi do głowy to Robert Pattinson, który po Zmierzchu na długie lata zniknął z generujących milionowe przychody produkcji na rzecz ambitniejszego właśnie i bardzo niszowego kina, ale decyzja ta nie była podyktowana jedynie kwestiami finansowymi, a przede wszystkim chęcią odcięcia się od świata tak wielkiego blichtru, zainteresowania i potencjalnego hejtu, z którym się przecież musiał po Zmierzchu mierzyć.


Niech Moc będzie z Wami.

To w takim razie serial o Spartakusie Krew i Piach. Był swego czasu popularny, aktor grający tytułową postać zmienił się w trakcie serialu.

-Chyba że wymyślą jakiś magiczny sposób, by wytłumaczyć zmianę twarzy Geralta...

najmniejszy problem, ktoś tam rzuci zaklęcie i gotowe

A on aby czasem nie zmarł, co - jasna sprawa - wykluczyło go z kontynuacji?

W świecie z magią jest to prawdopodobne, byleby było to jakoś uargumentowane, a nie z d.

To serial Netflixa, z pewnością więc taka zmiana zostanie uargumentowana, bo przecież nie zrobią tego ot tak, z d...

No przecież nie pozwoliliby sobie, co nie?

Inny przykład to Nowe Przygody Robin Hooda z lat 90tych (serial powstały na bazie popularności Xeny i Herkulesa) w którym to 3 sezonie zmienili aktorów Robin Hooda i Marian.
Mi tam szczerze, to że zmienili Cavilla nie przeszkadzało by tak bardzo gdyby nie to na kogo go zamienili czyli na taniego Hemswortha, gdyby to był jakiś bardziej doświadczony aktor (albo taki który chociaż grać umie) to bym nie miał tego problemu, a gdyby jakimś cudem byłby to Żebrowski (choć już trochę za stary) który umie grać, a jego Geralt jest moim ulubionym, to bym klaskał na stojąco.

Albo kogoś chociażby z odrobiną charyzmy...

Mógłby być dobry szum, ale jeśli dla nich to wszystko jedno...

No właśnie byłem ciekaw jak duży ten wywiad z DeMayo wywarł wpływ i na ile na jego bazie powstała gównoburza i zamieszanie.

Twierdzisz, że sprawa nie jest oczywista? Dla mnie oczywiste zdaje się, że Cavill, jako właśnie fan Wiedźmina, nie mógł znieść tego, co twórcy robią z tym serialem, i że właśnie to było gwoździem do trumny i główną motywacją do porzucenia roli. A Superman przy okazji mu się nawinął jako potencjalny wykręt. A że zarobki przy okazji lepsze… Wszystko dla Cavilla złożyło się idealnie. Ale mam przekonanie, że punktem wyjścia była jego niezadowolenie i niezgoda na to, co oni wyprawiają z Wiedźminem, a reszta to korzystny dla niego bieg wydarzeń, który wytworzył odpowiednią zasłonę dymną.

Niech Moc będzie z Wami.

-Twierdzisz, że sprawa nie jest oczywista?

Nie, nie - skrótem trochę poleciałem, bo miałem na myśli to, że sporo osób uważa, że chodziło tu tylko o kasę, że to oczywiste. A tymczasem wcale nie jest to takie oczywiste , bo coraz więcej wskazuje na to, że główną przyczyną były różnice - Cavill chciał by było to jak najbardziej zbliżone do książek, Lauren & co miała na to wywalone. Kwestią czasu było zapewne, kiedy ktoś tu powie dość. Według gości z https://redanianintelligence.com/2022/11/01/henry-cavills-departure-from-witcher-originated-in-s2/, Henry chciał zrezygnować rok temu, kiedy drugi sezon serialu był w post-produkcji. Cały artykuł z linka powyżej składa się w sumie w jedną sensowną historię, i moim zdaniem, tak właśnie było. A angaż do "Supermena" pozwolił obu stronom wyjść z tej patowej sytuacji, w jakiej od dłuższego czasu byli. Ot, cała tajemnica.